Άρθρο: Το "ορατό" στην Τέχνη

Oρ. Κος, ακρυλικό σε κ.πλακέ, 40Χ50εκ.

Μια φράση του ζωγράφου και παιδαγωγού του Bauhaus Paul Klee που χρονολογείται το 1924 αποτυπώνει με τη βεβαιότητα -ίσως και μια χαρακτηριστική δογματικό- τητα- του μοντέρνου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα τα πράγματα της τέχνης [όχι μόνον] της εποχής του: «Η τέχνη δεν αναπαριστά κάτι ορατό, καθιστά κάτι ορατό». Με τη φράση αυτή, με την οποία βέβαια σήμερα δεν μπορεί πια να διαφωνήσει κανείς, ο Ελβετός καλλιτέχνης θέτει ταυτόχρονα τους νέους όρους απεικόνισης της πραγματικότητας. Ζυγίζει τις νέες προϋποθέσεις δημιουργίας και πρόσληψης του έργου τέχνης που προσδιορίζονται από τη δηλωμένη ελευθερία επιλογής του καλλιτέχνη μέσα από τα εργαλεία της μοντερνικότητας και τις δυνατότητες ανα-δημιουργίας με εικαστικά μέσα -μακριά από τις αρχές της μίμησης- έναν νέο κόσμο, μέσα από ένα κάθε φορά νέο ιδίωμα. Αυτό όμως δεν γινόταν ως ένα βαθμό πάντοτε; Η απάντηση πρέπει να είναι θετική. 

Δημήτριος Βόλνας, λάδι σε ξύλο, 20Χ40 εκ.

  Η παραπλάνηση γινόταν από όλους όσοι είχαν ελλιπείς πληροφορίες για τους τρόπους απεικόνισης μέσα στην πορεία αναζήτησης των σταθερών της απεικόνισης που παραμορφώνουν τη σχέση «ορατού» και «αόρατου» στο έργο τέχνης, που καταδικάζουν συνήθως το «ορατό» στην περιοχή του «αόρατου» και προβιβάζουν το «αόρατο» σε «ορατό».

M.Z.Κασημάτη.

[επιμ. artem.gr]