Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Όλγα Καραδήμου: Πορτραίτα από τον κόσμο των πουλιών

«Τα πουλιά συνδέουν τον ουρανό με τη γη» 
Μια νέα εικαστική ματιά στον ιδιαίτερο κόσμο των πουλιών καταθέτει μέσα από την έκθεση της, η διακεκριμένη Ελληνίδα ζωγράφος, που ζει μόνιμα στο Παρίσι, Όλγα Καραδήμου. Η έκθεση που εγκαινιάζεται στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο Ύδρας την Παρασκευή 1η Αυγούστου περιλαμβάνει πορτραίτα πουλιών και αναδεικνύει τη σχέση της ζωγράφου με τη φύση και τους «αγγελιοφόρους του ουρανού». Η Όλγα Καραδήμου, η οποία τιμά την χώρα μας σε διεθνές επίπεδο με τη δουλειά και το έργο της, έχει ως σήμερα εκθέσει σε μεγάλα εικαστικά κέντρα ανάμεσα στα οποία η Νέα Υόρκη, το Παρίσι, η Ρώμη, η Γενεύη, το Ντουμπάι, κ.ά.  Η ελληνικής καταγωγής ζωγράφος, αν και έχει γεννηθεί στο Παρίσι, ωστόσο νοιώθει Ελληνίδα και κατά καιρούς επιστρέφει στην χώρα μας για να παρουσιάσει νέα δουλειά της.
«Αυτό που με προσελκύει στα πουλιά είναι η κίνηση τους στον αέρα και η ελευθερία τους. Ενώνουν τον ουρανό με τη γη και μπορούν να πηγαίνουν από το ένα στο άλλο με χάρη και ομορφιά. Τα πουλιά είναι οι χορευτές του ουρανού, οι αγγελιοφόροι που μεταφέρουν στοιχεία από τον έναν κόσμο στον άλλο.  Όταν κοιτάζουμε τα πουλιά, με τα χρώματα τους στα φτερά, διαπιστώνουμε τη σοφία της φύσης…», λέει η Όλγα Καραδήμου μιλώντας για τη δουλειά της. «Μερικά από αυτά πετούν πολύ ψηλά και πολύ μακριά. Άλλα στοιχεία που μου κινούν το ενδιαφέρον στα πουλιά είναι το αίσθημα της εύθραυστης ισορροπίας, καθώς στηρίζονται σε πολύ λεπτά πόδια. Ακόμα και το ότι τρέφονται ελάχιστα, δείχνει ότι ικανοποιούνται με τα λίγα. Διακρίνονται για την ευαισθησία τους και το ανοιχτό βλέμμα τους που μας αφήνει να δούμε μέσα στην ψυχή τους. Είναι ένα βλέμμα θλιμμένο που κλαίει γιατί, από εκεί ψηλά,  έχει δει πολλά. Επίσης το γεγονός ότι τα πληγώνουμε και τα θανατώνουμε στον αέρα. Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Εκείνα δεν μπορούν να αμυνθούν, να προστατευθούν, να μιλήσουν… Κι όμως έχουν να μας πουν κάτι σημαντικό. Τα πουλιά μεταφέρουν τον πρώτο ήχο, αυτή την ίδια τη γλώσσα της αλήθειας…»

«Η  Ελληνογαλλίδα εικαστικός Όλγα Καραδήμου μας εκπλήσσει ευχάριστα με την έκθεση της νέας της δουλειάς, που περιλαμβάνει πορτραίτα από τον όμορφο κόσμο των πουλιών», γράφει στο σημείωμα της η Ντίνα Αδαμοπούλου αρχειονόμος-ιστορικός, προϊσταμένη ΓΑΚ/ Ιστορικού Αρχείου-Μουσείου Ύδρας. «Εξαιρετικής δύναμης δουλειά, λιτή αλλά και συγχρόνως αφηγηματική, συντελεί ώστε η μνήμη και το βίωμα καλλιτέχνη και θεατή να συμπίπτουν στην περιπέτεια της ζωής των πτηνών. Πουλιά πολύχρωμα μικρά ή μεγαλύτερα, ευαίσθητα, ευτυχισμένα, άλλα από αυτά περήφανα, άλλα υποταγμένα κι άλλες φορές διαμελισμένα ή και χωρίς τη δύναμη της ζωής. Όλα ωστόσο ιδωμένα με τη χαρακτηριστικά δυνατή καλλιτεχνική ματιά της Όλγας, με τις άνετες άλλοτε λεπτές και άλλοτε πλατιές πινελιές της που τοποθετούνται πάντοτε εύστοχα δίνοντας το καλύτερο αισθητικά αποτέλεσμα στο φιλότεχνο θεατή.

Τα θαυμάσια χρώματα των έργων  με την αξιοσημείωτη ισορροπία ψυχρών και θερμών, δείχνουν την ικανότητα αντίληψης της πλαστικής δύναμης του μοντέλου  και το αποτέλεσμα είναι μια απίστευτη εικαστική ενάργεια και μια ζωντάνια του έργου ανυπέρβλητη. Νομίζει κανείς ότι θα ακούσει τα κελαηδίσματα των πουλιών ολοζώντανα γύρω του.
Το ζωγραφικό έργο της Όλγας Καραδήμου αποκαλύπτει πέρα για πέρα την πολυδύναμη σχέση της με τη φύση, με τον κόσμο των ζώων και των πτηνών, με τον ίδιο τον άνθρωπο, μέσω του οποίου το φυσικό τοπίο και τα  όντα του εκπέμπουν χιλιάδες εικαστικά μηνύματα. Η Όλγα με τα πουλιά, με τους ταύρους, με τα περήφανα άλογά της επικεντρώνεται στη ζωογόνο και γενναιόδωρη πλευρά της φύσης δίνοντας στα έργα της σχεδόν μεταφυσικές διαστάσεις. Ας απολαύσουμε το έργο της…» καταλήγει η Ντίνα Αδαμοπούλου.
[elculture.gr]

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Έλληνες Ζωγράφοι: Θεοφυλακτόπουλος Μάκης

Χρονολόγιο
1939: Γεννιέται στην Αθήνα ο Μάκης (Αριστόδημος) Θεοφυλακτόπουλος. Μεγαλώνει στο Μεταξουργείο τις δεκαετίες του '40 και του '50.

1958: Παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου στο φροντιστήριο του Πάνου Σαραφιανού.

1959: Ακολουθεί ως ακροατής το προκαταρκτικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Το πρόγραμμα είναι σκληρό: το πρωί στο προκαταρκτικό, το μεσημέρι στο φροντιστήριο, το βράδυ "γυμνό νυκτός" στη Σχολή.

1961: Εισάγεται στην Α.Σ.Κ.Τ. Παρακολουθεί το εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Μετά από ένα επεισόδιο έντασης, παρακολουθεί για μικρό χρονικό διάστημα το εργαστήριο του Γιώργου Μαυροΐδη, αλλά επιστρέφει στον Μόραλη. Με άλλους σπουδαστές και φίλους κάνουν επισκέψεις σε ατελιέ ζωγράφων, έχουν ιδέες αριστερές, συζητούν να πάνε στη Γαλλία με τα πόδια.

1964: Παίρνει μέρος στην Γ' Πανελλαδική Έκθεση Νέων Ζωγράφων και λαμβάνει το πρώτο βραβείο. Αυτή την εποχή το κλίμα στη Σχολή είναι ταραγμένο και ανήσυχο.

1966: Κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερί Άστορ που δίνει χώρο στη ριζοσπαστική τέχνη και τους νέους καλλιτέχνες. Ο Γιάννης Σαββίδης γράφει επαινετική κριτική στο περιοδικό Ταχυδρόμος για τα σπουδαστικά του έργα με θέμα τους μοτοσυκλετιστές? στην κριτική του, με τίτλο "Κράτος και βία στα έργα του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου", τα συνδέει -στο κλίμα της εποχής- με την αντίσταση στην εξουσία.

1967: Αποφοίτηση από την Α.Σ.Κ.Τ. όπου συνολικά έχει παραμείνει -μαζί με τα χρόνια του προκαταρκτικού- μια οκταετία.

1968: Γνωρίζεται με την Ελβετίδα γκαλερίστα Lambert-Monet και φεύγει με πρόσκλησή της για την Ελβετία. Μένει σε ένα μοναχικό ξενοδοχείο, μέσα στα βουνά, με το συμβολικό όνομα "L' Atelier". Δουλεύει τέσσερις μήνες πυρετωδώς στο Gstaad. Στη συνέχεια διακόπτει τη συνεργασία του με την Lambert-Monet, αλλά παραμένει στη χώρα.

1969-1970: Ταξιδεύει στη Γαλλία, την Ιταλία, επιστρέφει στη Λωζάνη και κατόπιν αποφασίζει να φύγει για το Παρίσι. Ζει δύο χρόνια ενθουσιασμού και δημιουργικού έρωτα στην πόλη.

1970: Στη Νέα Γκαλερί, στην Αθήνα, εκθέτει τα έργα που έχουν δουλευτεί στα ελάχιστα τετραγωνικά της σοφίτας όπου διέμενε στο Παρίσι.

1971: Φεύγει με υποτροφία του Ιδρύματος Ford για τις ΗΠΑ. Μένει τρία χρόνια στη Νέα Υόρκη. Είναι δημιουργικά η "μακρότερη νεκρή περίοδος" στη ζωή του, αλλά η εκπαίδευση που λαμβάνει από την πόλη είναι πολύτιμη. Επισκέπτεται καθημερινά το ΜoMA (Museum of Modern Art), άλλα μουσεία, καθώς και γκαλερί. "Πολλά πράγματα να δεις εκεί και πολλά φαίνονται τελείως άλλα από αυτά που ξέρουμε", θα πει.

1974: Διαμένει πάλι στη Γαλλία για κάποιους μήνες, αλλά από την επόμενη χρονιά επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα.

1975: Με την επιστροφή του στην Ελλάδα αρχίζει μια πολύ παραγωγική περίοδος με εντατική δουλειά και διαδοχικές εκθέσεις, ατομικές και ομαδικές. Στον κύκλο των φίλων και συνοδοιπόρων του στην τέχνη ανήκουν οι Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Βαγγέλης Δημητρέας, Αλέξης Ακριθάκης Παύλος, κ.ά. Με τους περισσότερους συνεκθέτει το 1982 στην έκθεση Europalia, όπου θα παρουσιαστεί, σε σημαντική στιγμή, ένα πρώτο πανόραμα της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα. Δημιουργεί αδιάλειπτα, ζει στα όρια, ακολουθεί την αγάπη του για τις μηχανές ταχύτητας, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τον τζόγο, τις γυναίκες. Τα χρόνια στο εξωτερικό, το πάθος με το οποίο ζει και εργάζεται και το ίδιο το έργο του φτιάχνουν γύρω από το όνομά του μια ιδιότυπη boh?me φήμη.

1988: Εκλέγεται καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης. Διατηρεί το εργαστήριό του εκεί για 17 χρόνια.

2005: Όταν ολοκληρώνεται η περίοδος της διδασκαλίας του στη Σχολή, επιστρέφει στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα.
[BiblioNet]