Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Έλληνες Ζωγράφοι: Έκτωρ Δούκας

Ο Έκτωρ Δούκας, διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1885.
Φοίτησε στην Ακαδημία του Μονάχου ενώ παράλληλα παρακολουθούσε τον Λούντβιχ φον Λοφτς στο εργαστήριό του. Συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Ζουλιάν στο Παρίσι.
 Το εικαστικό του έργο ήταν βαθιά επηρεασμένο από τη  «Σχολή του Μονάχου». Ο ίδιος ωστόσο διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερο ύφος ανάμεσα στον ακαδημαϊσμό, τον ιμπρεσιονισμό και τον εξπρεσιονισμό. Το προσωπικό στοιχείο του Δούκα κυριαρχεί στις  ποικίλες εμπνεύσεις του. Η θεματολογία του περιλαμβάνει προσωπογραφίες, απεικόνιση νεκρών φύσεων, τοπιογραφίες, θαλασσογραφίες και  συνθέσεις σε καμβά.
«Οτιδήποτε θυμίζει μια αποκομμένη και ξεκάρφωτη μεταφορά της φύσης το αποφεύγω ως θέμα... Εκείνο που με απασχολεί είναι να μπορώ να δίνω τη δυνατότητα στον φιλότεχνο να καταλαβαίνει το έργο μου χωρίς τη βοήθεια επεξηγήσεων. Αξιόλογος ζωγραφικός πίνακας είναι, κατά τη γνώμη μου, εκείνος που δε θέλει καν τίτλο.»
Σε ηλικία 32 ετών εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Την ίδια χρονική περίοδο άρχισε να εκθέτει έργα του στην Ελλάδα -τη μεγάλη του αγάπη- όπου και εγκαταστάθηκε αργότερα. Εκτός από ατομικές εκθέσεις, συμμετείχε και σε μεγάλες ομαδικές, όπως στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και στις Πανελλήνιες Εκθέσεις του 1948, του 1952, του 1963 και του 1967.
 Από τα έργα του εξωτερικού, ιδιαίτερα ευμενή σχόλια απέσπασαν οι προσωπογραφίες της Δούκισσας του Μακλεμβούργου και της πριγκίπισσας Άρρενμπεργκ. Πίνακες από το πλούσιο έργο του εκτίθενται σε όλες τις μεγάλες πινακοθήκες και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. 
Πέθανε στην  Αθήνα το 1969.
[επιμ. Φώτης Δ. Κουτσουπιάς, για το artem.gr]

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Ο Πικάσο σε συνέντευξή του προς τον διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι

Ο Πικάσο σε συνέντευξή του προς τον διάσημο συγγραφέα Τζιοβάνι Παπίνι, έλεγε τα εξής:
«Στην τέχνη, ο λαός δεν αναζητά πλέον ανακούφιση και εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι, αναζητούν το καινούργιο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, τ
ο ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότης για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα όπως ξέρεις είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου, δεν έχω το
κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά σημασία της λέξεως. Αυτοί ήσαν μεγάλοι ζωγράφοι, ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιανός, ο Γκόγια.
Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος, που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξήντλησε όσο καλύτερα μπορούσε τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής».
Ο δε Νταλί έγραφε: Σήμερα η προτίμηση για το ελάττωμα είναι τέτοια, που μόνο οι ατέλειες και κυρίως η ασχήμια θεωρούνται ιδιοφυΐα. Όταν μια Αφροδίτη μοιάζει με βάτραχο, οι σύγχρονοι ψευτοεστέτ αναφωνούν: Είναι δυνατό, είναι ανθρώπινο!
[Ευχαριστούμε  τον θρησκειολόγο-εικαστικό Δημήτρη Καραμάτσκο για την ενδιαφέρουσα συμβολή στο ιστολόγιό μας -Αντώνης Κουτσουπιάς, Πρόεδρος Ι.Μ.Ε.Τ artem.gr]