Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Έλληνες Ζωγράφοι: Γιάννης Φωκάς

Αποτέλεσμα εικόνας για Ο Γιάννης Φωκάς (1951)Ο Γιάννης Φωκάς (1951) γεννήθηκε στα Γιαννιτσά. Σπούδασε στην Α.Σ.Κ.Τ. (1973-87) ζωγραφική με τον Γ. Μόραλη και τον Δ. Κοκκινίδη και σκηνογραφία με τον Β. Βασιλιεάδη. Με υποτροφία του κληροδοτήματος Σπ. Βικάτου συνέχισε σπουδές ζωγραφικής στην Ecole nationale superieure des beaux-arts του Παρισιού (1979-83) με τον J. Lagrange. Από το 1995 είναι καθηγητής ζωγραφικής στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Θεσσαλονίκης. Το 1987 πήρε το Β' Βραβείο ζωγραφικής στη Biennale Αλεξανδρείας. Είναι μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε. και του Σ.Κ.Ε.Τ.Β.Ε.
Από το 1981 πραγματοποίησε δεκατέσσερις ατομικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Κύπρο, Ιταλία και Γαλλία και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές μεταξύ των οποίων: Salon des realites nouvelles, Παρίσι (1981-83), 42o Salon de montrouge, Γαλλία (1997),κ.α.. 
Ο Φωκάς ασχολήθηκε αρχικά με σπουδές μοντέλου και τοπίου, πολύ γρήγορα όμως πέρασε σε ανεικονική ζωγραφική, τα ρεύματα της οποίας είχε γνωρίσει και μελετήσει κατά την μακρόχρονη παραμονή του στο Παρίσι. Έργα χωρίς συγκεκριμένο θέμα οργανώνονται με διάφορα υλικά, (πανί, ακρυλικά, σπρέι, άμμο, γύψο, μέταλλο κ.ά.), σε ένα σύστημα που βασίζεται στην ύπαρξη πολλαπλών επιπέδων. Μεγάλες, ελεύθερες χειρονομίες, ροές και κηλίδες, εντάσεις και κορυφώσεις συμβάλλουν καθοριστικά στην εξέλιξη της εικαστικής αφήγησης. Το χρώμα λειτουργεί ως μέσο γραφής και ταυτόχρονα ως ύλη και συνεργάζεται με τα υπόλοιπα υλικά γεννώντας φόρμα, φως και σκιά μέσα από βαθύνσεις και εξάρσεις στη ζωγραφική επιφάνεια. Ο απόλυτος έλεγχος που ο Φωκάς ασκεί στα εκφραστικά του μέσα είναι ιδιαίτερα εμφανής σε έργα μεγάλων διαστάσεων στα οποία η διήγηση εκτείνεται σε περισσότερα του ενός ζωγραφικά επεισόδια. [www.mmca.org.gr]

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Το Βραβείο Εικαστικών Τεχνών Γιάννης Μόραλης στον Παναγιώτη Τέτση


Το Βραβείο Εικαστικών Τεχνών Γιάννης Μόραλης στον Παναγιώτη Τέτση
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του αείμνηστου ζωγράφου Γιάννη Μόραλη, ο Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Αριστείδης Μπαλτάς, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου καλλιτέχνη, κηρύσσει το 2016 «Έτος Γιάννη Μόραλη».  Επιπλέον, δεδομένης της παντελούς απουσίας κρατικού βραβείου εικαστικών τεχνών, το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού θεσπίζει το«Βραβείο Εικαστικών Τεχνών Γιάννης Μόραλης», το οποίο θα απονέμεται κάθε δύο χρόνια σε εξέχουσες προσωπικότητες των εικαστικών τεχνών. Ο πλούτος της εικαστικής δημιουργίας στη χώρα μας, μάς καθιστά βέβαιους ότι ο νέος θεσμός θα ευδοκιμήσει. 
Φέτος, το «Βραβείο Εικαστικών Τεχνών Γιάννης Μόραλης» θα απονεμηθεί από την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο, στον εικαστικό και ακαδημαϊκό κ. Παναγιώτη Τέτση για το εξέχουσας σημασίας έργο του και την μακρά προσφορά του ως δασκάλου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
[culturenow.gr]

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2016

Χρήστος Παλλαντζάς: «εἰ ἦς ὧδε» (εάν ήσουν εδώ) στην γκαλερί Ευριπίδη

 Μετά από 10 χρόνια αδιάκοπης καλλιτεχνικής δημιουργίας και εκθέσεων στο εξωτερικό, ο ζωγράφος Χρήστος Παλλαντζάς επιστρέφει στην Αθήνα παρουσιάζοντας τη νέα του Έκθεση  με τίτλο «εἰ ἦς ὧδε» (εάν ήσουν εδώ) στην Γκαλερί Ευριπίδη. Πρόκειται για μια παρουσίαση  του έργου του καλλιτέχνη τα τελευταία χρόνια, μια περίοδο που θεωρείται η πιο ώριμη και  δημιουργική στην πολυετή του πορεία.
Τα έργα του, που εντυπωσίασαν στην Art Athina το 2014, αποτέλεσαν την πρόγευση για τη  νέα του δουλειά, που είναι αφιερωμένη στην αίσθηση της απώλειας. Σε ό,τι δεν ήλθε στην  ώρα του, σ´ εκείνο το κενό πού αφήνει η απώλεια προσώπων, καταστάσεων, πραγμάτων ή  και της ψυχής, επιτρέποντας, συνάμα, στον καλλιτέχνη να μεταπλάσσει μέσα από την  διαδικασία της δημιουργίας, τη μετουσίωση, ως υποκατάστατο ικανό να παρηγορήσει και να  θεραπεύσει .
Η ζωγραφική του Χρήστου Παλλαντζά διακρίνεται για την στέρεα τεχνική της, το σχέδιο που  ακουμπάει στις αξίες της ζωγραφικής και τις δυνατές χρωματικές φόρμες, που καθορίζουν τον  χώρο και τον χρόνο συνδέοντας τον μύθο με την πραγματικότητα, αναζητώντας την αλήθεια  ενάντια στα στερεότυπα.
Ο καλλιτέχνης προσβλέπει στη γαλήνη και την ηρεμία της ψυχής μέσα από την αναβίωση του  χαμένου χρόνου. Ο χρόνος έχει παγώσει και το ανθρώπινο σώμα σε πρώτο πλάνο, χωρίς τις  δεσμεύσεις των κοινωνικών συμβάσεων αναζητά την κάθαρση. Οι πρωταγωνιστές των έργων  πρόσωπα οικεία. Καθένα έχει την ιστορία του, που ερμηνεύεται πάνω στον καμβά, πλάθοντας  τη δική του αλήθεια κόντρα στη λογική της γοητείας και του αναμενόμενου. ξεκινώντας από  τις περίπλοκες στάσεις
«Η φράση «εἰ ἦς ὧδε Κύριε...» (κεφ. ια. παρ.21). παρμένη από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο,  είναι αυτή που ορίζει το μέγεθος του δράματος που προηγείται της Αναστάσεως του  Λαζάρου(…). Οι αρετές της υπομονής και της καρτερικότητας, όροι αντίθετοι με το πνεύμα  του εφήμερου και του αναλώσιμου, έρχονται για να ορίσουν ξανά τη σχέση μας με το Θείο»  τονίζει ο ίδιος ο καλλιτέχνης και προσθέτει: «Εἰ ἦς ὧδε...οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε αλλά  περισσότερο αυτό που θα ορίσει το μέγεθος της ψυχής μας στην ουσία της, το άλλο μας μισό  που έχουμε απωλέσει».
Ο Παλλαντζάς είναι ζωγράφος τελεία και παύλα(….)Γιατί δεν προσπαθεί να ζωγραφίσει την  πραγματικότητα αλλά την ψυχή του ανθρώπου. Απεικονίζει τα πρόσωπα όπως είναι. Ή ακόμα  καλύτερα, όπως ο ίδιος τα γνώρισε, χωρίς καμία πρόθεση αντικειμενικότητας, χωρίς να θέλει  να προσδώσει σε κάθε έργο του κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα. Αντιθέτως, το ξεχωριστό μήνυμα  αναδύεται περισσότερο με τρόπο έμμεσο από το σύνολο της δουλειάς του. «Για να μας  συγκλονίζει η ζωγραφική δεν πρέπει να περιορίζεται στο να μας θυμίζει την ύπαρξη της ζωής,  αλλά να έχει η ίδια τη δική της ζωή».
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΕΩΣ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016 
[artnews.gr]

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Έλληνες Ζωγράφοι: Γεώργιος Γεωργιάδης



Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1933 και πέθανε σε ηλικία 77 ετών. Υπήρξε πτυχιούχος της Εθνικής Σχολής Καλών Τεχνών της Λυών ενώ ήταν μαθητής του καθηγητή ζωγραφικής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών του Παρισίου, K. Gotz. Ο Γ. Γεωργιάδης φιλοτέχνησε τον εσωτερικό διάκοσμο των Βυζαντινών Εκκλησιών στη Νέα Υόρκη. Αργότερα, συνέχισε τις σπουδές του στη Μουσική Ακαδημία του Αμβούργου, όπου σπούδασε πιάνο. Είχε πραγματοποιήσει πολλές ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό ενώ είχε λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις. 

Παράλληλα, έχει ασχοληθεί με τη σκηνογραφία, έχει γράψει θεατρικά έργα ενώ έχει επιμεληθεί τη μουσική επένδυση για το θέατρο. Είχε φιλοτεχνήσει τα εξώφυλλα και την εικονογράφηση επτά βιβλίων. Ο Γ. Γεωργιάδης ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, της Πολιτιστικής Επιτροπής του Δήμου Ηρακλείου, και επίτιμο μέλος του Συλλόγου Εικαστικών Ηρακλείου Δικτύο Εικαστικών. Δίδασκε ζωγραφική στο Εργαστήρι του στην Αγία Ειρήνη στα Σπήλια από το 1995. Η Βικελαία Βιβλιοθήκη εξέδωσε άλμπουμ με έργα του το 1994.
Έργα του Γ. Γεωργιάδη υπάρχουν, μεταξύ άλλων, στο υπουργείο Πολιτισμού, στη Βουλή των Ελλήνων, στο Δημαρχείο Ηρακλείου, σε μουσεία, πινακοθήκες και ιδιωτικές συλλογές. [patris.gr]

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Ιμπρεσιονισμός και Έλληνες Ζωγράφοι.

Κατά το τέλος του 19ου αιώνα, το Παρίσι αρχίζει να υποκαθιστά το Μόναχο στις προτιμήσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών, καθώς έβαζε σε προτεραιότητα την υποκειμενικότητα του καλλιτέχνη και την ελευθερία των χειρισμών του.
Αρχή των μεταβολών αποτέλεσε η είσοδος του ιμπρεσιονισμού, η μεταφύτευση του οποίου στην Ελλάδα, παρά τα εγγενή προβλήματα, είχε ευρύτατη διάδοση και μακρόχρονη διάρκεια.
Η αλλαγή που θα επέλθει στη διδασκαλία της Σχολής Καλών Τεχνών οφείλεται κυρίως στον Νικόλαο Λύτρα (1883-1927), γιο του Νικηφόρου Λύτρα, και τον Κωνσταντίνο Παρθένη (1878-1967). Ο πρώτος εισήγαγε ένα ελεύθερο εκφραστικό σχέδιο, επενδεδυμένο με παχύ στρώμα χρώματος που παραπέμπει στους Fauves και τους Γερμανούς εξπρεσιονιστές, ο δεύτερος, γνώστης της ελληνικής παράδοσης και μέτοχος των γαλλικών κινημάτων της καμπής του αιώνα, αφομοίωσε την πρωτοπορία διατηρώντας εκπληκτική ισορροπία μεταξύ των εξωγενών επιδράσεων και της προσωπικής έκφρασης.
To  στιβαρό και λιτό ύφος του Κωνσταντίνου Μαλέα (1879-1928), η τάση του να συμπτύσσει λεπτομέρειες σε μεγάλες επιφάνειες, περικλειόμενες από βαρύ περίγραμμα, τα επίπεδα χρώματα και η ποιητικότητα των συνθέσεών του τον κατέστησαν, μαζί με τον Παρθένη και τον Παπαλουκά (1892-1957), ηγετική μορφή της ζωγραφικής του 20ού αιώνα.
Ο Σπύρος Παπαλουκάς,τοπιογράφος, αγιογράφος αλλά και σπουδαστής της τέχνης των Nabis, συνέδεσε με τόλμη και πειστικότητα τη βυζαντινή αγιογραφία και τα μεταϊμπρεσιονιστικά ρεύματα.
Επίσης, η ελληνική παράδοση, από την αρχαιότητα έως τη νεώτερη εκδοχή της, η λαϊκή τέχνη, αλλά και η γαλλική πρωτοπορία των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, συμβιούν, θαυμάσια αφομοιωμένες, στο έργο του Αγήνορα Αστεριάδη (1898-1977).
Οι καλλιτέχνες που γεννήθηκαν κατά την καμπή του αιώνα και τα πρώτα χρόνια του 20ού είναι γνωστοί ως η «Γενιά του ’30». Ανδρώθηκαν κατά την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μερικοί έλαβαν μέρος στην ατυχή για την Ελλάδα εκστρατεία στη Μικρά Ασία και βίωσαν τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922). Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό προσανατολισμό τους, είναι σαφές ότι αποδέχονται τις νέες ευρωπαϊκές τάσεις. Χάρη σ’ αυτούς, ένα πλήθος νέων ρευμάτων (φωβισμός, εξπρεσιονισμός, κυβισμός, μεταφυσική ζωγραφική, αφαίρεση, σουρεαλισμός κ.ά.) εισδύει στη χώρα και επηρεάζει την τέχνη. Τα ρεύματα αυτά, αφού διέλθουν μια περίοδο προσαρμογής, θα αποβούν εικαστικά ιδιώματα της πρώτης πεντηκονταετίας.
Εντούτοις, η σπουδαιότητα των πρώτων δεκαετιών δεν έγκειται μόνο σε τούτο  ήταν άλλωστε φυσικό να συμβεί, αφού οι περισσότεροι καλλιτέχνες σπούδασαν σε ευρωπαϊκά εργαστήρια – αλλά και στο ότι πραγματεύθηκαν τη θεματική του ελληνικού χώρου με ελευθερία και υποκειμενικότητα, όχι μόνο απέναντι σε ό,τι πρότεινε η πραγματικότητα, αλλά και απέναντι στις διάφορες τεχνοτροπικές τάσεις. Αυτό δε που εκτιμούμε στο έργο τους είναι ο βαθμός διαφοροποιήσεώς τους και η προσωπική κατάκτηση. Ο βίος και η τέχνη του Ελληνισμού – λόγια και λαϊκή – επανέρχονται στο προσκήνιο ως πρότυπο με το οποίο θα διαλλαγεί η σύγχρονη τέχνη.
Κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα η ελληνική ζωγραφική έχει εδραιώσει τη θέση της στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τέχνης. Έλληνες καλλιτέχνες εκθέτουν συχνά σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές πόλεις και έργα τους κοσμούν ξένα μουσεία. Κατά το διάστημα τούτο, αθρόα είναι η εμφάνιση πολλών ταλαντούχων ζωγράφων, ενώ τάσεις και ρεύματα της τέχνης, προερχόμενα από την Ευρώπη και την Αμερική, υιοθετούνται και δημιουργικά αφομοιώνονται. Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να αντιμετωπισθεί η τέχνη του Παπαλουκά, του Σπύρου Βασιλείου (1902/1903-1985) και του Γιάννη Τσαρούχη (1910-1989).
[Πηγή: zografi-yannisstavrou.blogspot.com]