Η ΤΕΧΝΗ ΩΣ ΦΑΝΕΡΩΜΑ ΜΙΑΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

«Τέχνη θα εννοήσουμε το σύνολο από τα φανερώματα μιας ειδικής ανθρώπινης ενέργειας (της αισθητικής), που σκοπός τους είναι με μια τέλεια έκφραση να μας υποβάλλουν μιαν ορισμένη συγκίνηση μακριά από κάθε άμεσο πραχτικό συμφέρον, δηλ. με κύριο χαρακτηριστικό την ανιδιοτέλεια. 
Η αισθητική αξία των καλλιτεχνημάτων δεν εξαρτάται από την ιδεολογική αξία ή από τη συναισθηματική «ευγένεια» της ύλης τους. Η ειλικρίνεια της συγκίνησης είναι η μόνη ευγένεια στην Τέχνη, άσχετα με την ηθική, ιδεαλιστική (παιδαγωγική) ή ωφελιμιστική εκτίμηση αυτής της συγκίνησης.

Δεν αρκεί λοιπόν η ευγένεια του πολεμικού ιδανικού για να είναι ένα έργο πολεμικής τέχνης ωραίο. Χρειάζεται προπάντων η ειλικρίνεια αυτού του ιδανικού. Μα και τούτη η προϋπόθεση δεν είναι κατηγορηματική. Πρέπει και η έκφραση αυτής της ειλικρίνειας να είναι πετυχημένη».
Κ. Βάρναλης, «Πόλεμος και Τέχνη», 1993.