Έφυγε ο ζωγράφος Φώνης Ζογλοπίτης

Την περασμένη Παρασκευή μεσημέρι, έφυγε από τη ζωή ο ζωγράφος και εικαστικός Φώνης Ζογλοπίτης, ένας τοπιογράφος που αγάπησε τις φόρμες και τα χρώματα της χαλκιδικιώτικης φύσης, ένας καλλιτέχνης που αποτύπωσε το ίχνος της Ελλάδας, με χρωματοσκιές, στα έργα του, αλλά και ένας δημιουργός που μίλησε για τον άνθρωπο, που άφησε το άτομο να μιλήσει, μέσα από τις μοναχικές γυναικείες μορφές αλλά και μέσα από τις εικόνες της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο Φώνης Ζογλοπίτης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά χρόνια. Μετακόμισε οικογενειακά στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, τόπο καταγωγής της μητέρας του. Από τον πατέρα του κατάγεται από το Ζογλόπι του νομού Καρδίτσας. Από το 1974 ζει και εργάζεται ως ζωγράφος στην Θεσσαλονίκη.

Πρωτοεμφανίζεται το 1974 με ατομική έκθεση στη «Μικρή Πινακοθήκη Διαγώνιος» του Ντίνου Χριστιανόπουλου, με την οποία συνεργάζεται μέχρι το κλείσιμό της. Έκτοτε εκθέτει το έργο του, κυρίως, στην Θεσσαλονίκη, αλλά και πανελλαδικά. 

Παράλληλα, δραστηριοποιείται σε κοινωνικούς – πολιτιστικούς φορείς της πόλης. Ιδρυτικό μέλος της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης και του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας. Μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας. Στο διάστημα 1990 – 1992 λειτούργησε στο ατελιέ του, Τσιμισκή 115, την γκαλερί  "Ωχρα", όπου διοργάνωνε μικρές εικαστικές εκθέσεις νέων, κυρίως, καλλιτεχνών. 

Τα θέματα της ζωγραφικής του ήταν τοπία της φύσης, (Χαλκιδική – πέριξ Θεσσαλονίκης, Μάνη, νησιά κλπ), τοπία της πόλης (γωνιές , δρόμοι  Πολυγύρου και Θεσσαλονίκης). Χώροι εργασίας – μεταλλεία.

Άνθρωποι – Γυμνά στη θάλασσα. Εσωτερικοί χώροι του ατελιέ – γυμνά – προσωπογραφίες. Άνθρωποι σε στάσεις-εσωτερικά αστικών λεωφορείων.
  

Κάποιες απόψεις του για τη θεματογραφία του

«Στην ιστορία της τέχνης, αντικειμενικά, το τοπίο παίζει έναν τεράστιο ρόλο. Εξάλλου η ζωγραφική κινείται στη φύση και στους ανθρώπους. Είναι τα δύο κυρίαρχα θέματα. Εγώ έζησα αρκετά χρόνια στον Πολύγυρο και γύριζα αρκετά στη Χαλκιδική. Εκείνη την εποχή οι άνθρωποι δεν μου «πολυπήγαιναν», κι έτσι οδηγήθηκα σε μια άλλη σχέση με το τοπίο. Με το τοπίο ένας ζωγράφος μπορεί να εκφράσει πάρα πολλά πράγματα, και ατμόσφαιρες και τεχνικές. Είναι ένα θέμα που ουσιαστικά αναδεικνύει τη ζωγραφική».

Με τις ανθρώπινες φιγούρες ασχολήθηκε ο Ζογλοπίτης πολύ πριν καταπιαστεί με το τοπίο. Επανήλθε αρκετά χρόνια μετά. «Δεν είμαι καθόλου εγκεφαλικός αλλά, αντίθετα, βιωματικός. Επειδή χρησιμοποιώ πολύ τα λεωφορεία, μια κοινωνική καθαρά κατάσταση, προέκυψε κάποια ανάλογη θεματική έργων, όπου τα στοιχεία αναδεικνύονται έμμεσα και όχι άμεσα. Δεν καταπιάνομαι πχ με εκφράσεις ή χαρακτηριστικά προσώπων, αλλά προσπαθώ να καταγράψω τη δυσκολία που μεταφέρουν οι άνθρωποι σε τέτοιους ασφυκτικούς χώρους».
[Voria.gr]