Γεώργιος Ιακωβίδης (1853 – 1932)

Διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε το 1853 στα Χίδηρα της Λέσβου. 

Θ. Χρήστου, λάδι σε μουσαμα, 50χ70εκ.

Σε ηλικία 13 ετών, το 1866 πήγε στην Σμύρνη για να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή, ενώ παράλληλα εργαζόταν, με ιδιαίτερη επίδοση στην ξυλογλυπτική. Την κηδεμονία του εκεί είχε αναλάβει κάποιος θείος του, πρακτικός αρχιτέκτονας, ο οποίος το 1868 μετοίκησε στη Μενεμένη. 

Λ. Γεραλής, Λάδι σε μουσαμά, 40Χ50εκ.

Δυο χρόνια αργότερα, με την προτροπή και την οικονομική βοήθεια ενός ξυλέμπορου συνεργάτη του θείου του, του Μιχαήλ Χατζηλουκά, αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική στην Αθήνα. Έτσι, το 1870 εγγράφηκε στο Σχολείο των Τεχνών, όπου σπούδασε κοντά στο γνωστό ζωγράφο Νικηφόρο Λύτρα και στο γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Αποφοίτησε με άριστα τον Μάρτιο του 1877, ενώ είχε ήδη αρχίσει να διακρίνεται το ζωγραφικό του ταλέντο. 

Σ. Βαλή, λάδι σε ξύλο, 20Χ20εκ.

Το Νοέμβριο του 1877 έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο, όπου συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Δάσκαλοί του εκεί ήταν ο Λούντβιχ φον Λεφτς (Ludwig νοn Löfftz), ο Βίλχελμ φον Λίντενσμιτ (Wilhelm νοn Lindenschmidt) και ο Γκάμπριελ φον Μαξ (Gabriel νοn Max). Το 1883 αποφοίτησε. Έχοντας όμως ήδη από το 1878 δημιουργήσει εκεί στο Μόναχο δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής θηλέων, έγινε ευρύτατα γνωστός και αγαπητός. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη: «Χρυσούν μετάλλιον» στην Αθήνα το 1888, ιδιαίτερο βραβείο των Παρισίων το1889, «Βραβείο τιμής» στην Βρέμη το 1890, «Χρυσούν μετάλλιον» του Βερολίνου το 1891, «Χρυσούν μετάλλιον» του Μονάχου το 1893, «Οικονόμειον 

Θ. Χρήστου, λάδι σε μουσαμα, 50χ70εκ.

βραβείον» στην Τεργέστη το 1895, βραβείο Βαρκελώνης το 1898 και χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι το 1900.

Το 1900 ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας. Η ελληνική κυβέρνηση κάλεσε τον Ιακωβίδη να επιστρέψει στην Ελλάδα και  να  αναλάβει τη διεύθυνση. Επίσης, μετά τον θάνατο του δασκάλου του Νικηφόρου Λύτρα το 1904, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στην Σχολή Καλών Τεχνών. Την ίδια περίοδο, ο Ιακωβίδης, ως αγαπημένος φίλος του φιλότεχνου πρίγκηπα Nικολάου, ήταν και ο προσωπογράφος της βασιλικής οικογένειας. Το 1910, με βασιλικό διάταγμα, του ανατέθηκε η διεύθυνση της Σχολής Καλών Τεχνών και το 1914 τιμάται με το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών. Το 1918 στη διεύθυνση της Εθνικής Πινακοθήκης τον αντικατέστησε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Το 1926 ορίστηκε ως ένα από τα τριάντα οκτώ μέλη της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας Αθηνών. Το 1930 αποχώρησε και από την διεύθυνση της Ανωτάτης, πλέον Σχολής Καλών Τεχνών, με τον τίτλο του «επιτίμου διευθυντού». 

Πέθανε το 1932, λίγο καιρό πριν κλείσει τα ογδόντα του στην Αθήνα.

Τα έργα του Ιακωβίδη, ζωντανά και γεμάτα ελληνικό φως, χαρακτηρίζονται από τη θεατρικότητα και την αυστηρότητα του γερμανικού ακαδημαϊκού νατουραλισμού της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Στα χρόνια της παραμονής του στη Γερμανία, τα θέματα του ήταν κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, νεκρές φύσεις, λουλούδια και άλλα. Το γεγονός ότι το 1889 πέθανε η σύζυγός του, λέγεται πως επέδρασε στην αλλαγή της θεματολογίας του. Τα χαρούμενα παιδικά θέματα  αντικαταστάθηκαν από τα πορτραίτα –ιδίως μετά την επιστροφή στην Ελλάδα- τα οποία τον κατέστησαν ως έναν από τους πιο σπουδαίους Έλληνες προσωπογράφους.   

Έχει αφήσει περί τους 200 ελαιογραφικούς πίνακες, που σώζονται σε μουσεία της Ευρώπης και Αμερικής, στη Πινακοθήκη Αθηνών και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές. Τα πλέον γνωστά έργα του είναι η «Παιδική συναυλία» (Πινακοθήκη Αθηνών), ο «Παιδικός καυγάς», ο «κακός εγγονός», το «Σκουλαρίκι», ο «Πάππος και εγγονός», τα «Πρώτα βήματα», η «Μητρική στοργή», το «Κτένισμα της εγγονής», η «Κρέουσα» κ.ά.

[Επιμέλεια: Βικτωρία Κουτσουπιά, Ι.Μ.Ε.Τ.-artem.gr]