Αρθρο: ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

«Ψείρες στις μπούκλες της ζωγραφικής», αποκαλούσε τους κριτικούς ο Τέννυσον, «αλογόμυγες που εμποδίζουν το άλογο να οργώσει» ο Τσέχωφ, «λέπρα των γραμμάτων» ο Φλωμπερ, «ευνούχους σε χαρέμι –που ξέρουν πώς γίνεται, αλλά είναι ανίκανοι να το κάνουν οι ίδιοι», ο Μπερναρντ Σω.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω ο  Ε.Π. Παπανούτσος, στο βιβλίο του «Το δίκαιο της πυγμής», γράφει:
«Ο Κριτικός της τέχνης.
Η απόκρουση των δικαιωμάτων της κριτικής να διατυπώνει τη γνώμη της για την αξία τω έργων τέχνης και για την καλλιτεχνική φαντασία, ούτε θεωρητικά θεμελιώνεται ούτε από την πράξη επιδοκιμάζεται. Γιατί αν είναι σωστό το επιχείρημα ότι μόνο ο ζωγράφος μπορεί να εκτιμήσει και να βαθμολογήσει τη ζωγραφική, ο ποιητής την ποίηση, ο μουσικός τη μουσική κ.τ.λ.  τότε οι καλλιτέχνες πρέπει να επικοινωνούν μόνο με του ς ομότεχνούς τους. Προς αυτούς να απευθύνονται και αποκλειστικά για αυτούς να δημιουργούν. Αυτό (θα το ξέρουν και από προσωπική πείρα) και για τους ίδιους θα ήταν πολύ επικίνδυνο, γιατί οι καλλιτέχνες ούτε για την επιείκεια, ούτε για την αμεροληψία τους διακρίνονται  όταν εκφράζουν γνώμη για τους συναδέλφους τους, και ολέθριο για τη γενικότερη σημασία του πνευματικού τους δημιουργήματος. Έτσι θα αποξενωθούν από τη κοινωνία που περιμένει τροφή και τρυφή από τις καλές τέχνες και είναι έτοιμη να αμείψει  υλικά και ηθικά όσους τη διακονούν με πίστη και αυταπάρνηση. Η γέφυρα που ενώνει το ζωγράφο  και τον κάθε καλλιτέχνη με το κοινωνικό σώμα είναι ο κριτικός  που ερμηνεύει και κάνει προσιτά τα μηνύματά του στους πολλούς. Αυτό προσφέρει και μια άλλη εξαιρετικά χρήσιμη στο δημιουργό υπηρεσία, του μεταφέρει τον αντίλαλο που έχει στο φιλότεχνο κοινό το έργο του.  Χωρίς τον κριτικό η πολύτιμη αυτή επαφή δεν μπορεί να υπάρξει, ή να διατηρηθεί στη σωστή της γραμμή…»