Προτείνουμε: «Ο Πόθος για την Ελευθερία. Η τέχνη στην Ευρώπη μετά το 1945»: Νέα έκθεση στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης συμμετέχει στην 30η έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης, «Ο Πόθος για την Ελευθερία. Η τέχνη στην Ευρώπη μετά το 1945» με την παράλληλη εμβληματική έκθεση "Η τέχνη στην Ευρώπη μετά το 1945: Πέρα από Σύνορα", που περιλαμβάνει περισσότερα από 200 έργα τέχνης σπουδαίων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών.
Η έκθεση τίθεται υπό την αιγίδα της Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα διαρκέσει από τις 8 Φεβρουαρίου έως τις 4 Μαΐου 2014.
Το project "O Πόθος για την Ελευθερία" συνιστά ουσιαστικά μια πρώτη προσπάθεια να ιδωθεί η τέχνη μετά το 1945 σε ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο, χωρίς τα συνήθη ιδεολογικά όρια που επέβαλλε ο Ψυχρός Πόλεμος.
Το project αποτελεί πρωτοβουλία της Monika Flacke και παρουσιάστηκε στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο του Βερολίνου (Deutsches Historisches Museum) από τις 17 Οκτωβρίου 2012 έως τις 14 Φεβρουαρίου 2013 καθώς επίσης στοPalazzo Reale του Μιλάνο ενώ αντίστοιχες εκθέσεις διοργανώθηκαν στο Collegium Hungaricum, Βερολίνο και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Κρακοβίας. Παράλληλες εκθέσεις έχουν προγραμματιστεί στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Dox της Πράγας και στην Εθνική Πινακοθήκη του Σεράγεβο.
Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης επιλέχθηκε να παρουσιάσει μια παράλληλη έκθεση εκπροσωπώντας την Ελλάδα και την εικαστική θέση της εντός του πανευρωπαϊκού πλαισίου.
Η έκθεση στο ΜΜΣΤ παρουσιάζει την ευρωπαϊκή καλλιτεχνική πραγματικότητα μέσα από την παρουσία Ελλήνων καλλιτεχνών που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη και τις σχέσεις που αναπτύσσουν με καλλιτέχνες από άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή κοινωνικές ομάδες που ζουν επίσης εκπατρισμένοι, εξόριστοι, μετανάστες ή απλά περιηγητές του ευρωπαϊκού πολιτιστικού ορίζοντα. Μέσα από εμβληματικά έργα και ανέκδοτα ντοκουμέντα, αναδεικνύονται οι σύνθετες ευρωπαϊκές σχέσεις που ανέπτυξε από το 1945 έως την εποχή μας μια σειρά ανθρώπων οι οποίοι για να υποστηρίξουν τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετακινούνται από το ένα μέρος στο άλλο τόσο γεωγραφικά όσο και νοητικά, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά.
Ο 20ός αιώνα, υπήρξε ο πιο φωτεινός και συνάμα ο πιο σκοτεινός αιώνας της ιστορίας. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καλλιτέχνες και τα καλλιτεχνικά κινήματα σε όλη την Ευρώπη βρέθηκαν αναγκαστικά σε αντιπαράθεση με έναν κόσμο ερειπίων και μια δυναμική κοινωνικού διαλόγου και κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε μια εποχή που έθετε πλέον επιτακτικά το ζήτημα του ρόλου και της ταυτότητας του έργου και του καλλιτέχνη.
Η Ελλάδα προπολεμικά, είχε ζήσει δραματικά την αντίθεση μοντερνισμού και παράδοσης μέσα από την κυριαρχία μιας εθνικιστικής κι εσωστρεφούς ερμηνείας του μοντερνισμού. Μεταπολεμικά, οι καλλιτέχνες προσπαθώντας να συνδέσουν την τύχη τους με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα τραύματα του φασισμού και κάθε είδους εσωστρέφειας σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου, είναι αναγκασμένοι σε μεγάλο βαθμό να εκπατριστούν και συμμετέχουν στις διεθνείς εξελίξεις.
[Πηγή: iefimerida.gr]