Έλληνες Ζωγράφοι: Φλωρά - Καραβία Θάλεια

	Μια από τις σημαντικότερες και παραγωγικότερες Ελληνίδες ζωγράφους.   Το 1874 ο ιερέας πατέρας της πήρε την οικογένειά του από τη Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη.  Αποφοίτησε από το Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης το 1888. Θέλησε να σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αλλά το ίδρυμα αρνήθηκε να την δεχθεί επειδή επρόκειτο για γυναίκα. Έτσι, με υποτροφία του Κων. Ζάππα και οικονομική συνδρομή του  αδελφού της,  το 1895 έφυγε για το Μόναχο, όπου σπούδασε κοντά στον Γύζη και τον Ιακωβίδη. Το 1898 ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη.  Εκθέτοντας τα έργα της στον Ελληνικό Καλλιτεχνικό Σύλλογο, ξεκίνησε την επαγγελματική σχέση της με την ζωγραφική. Το 1903 πήγε στο Παρίσι. Από το 1907 έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου παντρεύτηκε τον Νίκο Καραβία, εκδότη της εφημερίδας Εφημερίς. Στην Αλεξάνδρεια ίδρυσε και διηύθυνε σχολή ζωγραφικής.Κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, με ειδική άδεια, ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στις εκστρατείες του ως ανταποκρίτρια της Εφημερίδος και απεικόνισε πάμπολλα πολεμικά στιγμιότυπα σε σχέδια με κάρβουνο, κιμωλία και παστέλ. Την παραγωγικότητά της περιέγραψε ο Εσάτ-πασά των Ιωαννίνων λέγοντας χαρακτηριστικά στον άντρα της: «ένα τσιγάρο συ, τρία σκίτσα η κυρία σου»! Τις εμπειρίες της από τα γεγονότα της εποχής εκείνης τις περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο της Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913: Μακεδονία-Ήπειρος.    Ακολούθησε επίσης τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία (1918–1922). Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1939 στην Ελλάδα, όπου αποθανάτισε σκηνές από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940–1941. Συμμετείχε σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ πραγματοποίησε και πολλές ατομικές. Η τελευταία έγινε το 1959, ένα χρόνο πριν το θάνατό της. Πέθανε στην Αθήνα το 1960. Πέρα από τις πολεμικές απεικονίσεις, η Φλωρά-Καραβία έγινε εξίσου γνωστή και για τα 500 περίπου πορτραίτα της. Την απασχόλησαν ωστόσο κι άλλες θεματικές κατηγορίες: τοπιογραφία, λουλούδια, καθημερινές ασχολίες, μυθολογικές παραστάσεις. Το έργο της μαρτυρεί τη γυναικεία της ευαισθησία, αλλά και την ευρεία της παιδεία. Εντάσσεται στην «ακαδημαϊκή Σχολή του Μονάχου», αν και οι πίνακές της έχουν φως και χρώμα που χαρακτηρίζει τους ιμπρεσιονιστές. «Εργάζομαι ιμπρεσιονιστικά», είχε πει η ίδια σε μία συνέντευξή της το 1955. Στα τελευταία της έργα όμως, φαίνεται να προσπέρασε και τον ιμπρεσιονισμό, για να στραφεί προς τον εξπρεσιονισμό. Οι ελαιογραφίες της ξεπερνούν τις 2.500, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των σχεδίων και υδατογραφιών της. Για την προσφορά της στην ζωγραφική, τιμήθηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών το1945 και με τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος της Εποποιίας το 1954. Έργα της εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στην Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ (Μέτσοβο), και αλλού. Ένα σημαντικό μέρος των σχεδίων της από τους πολέμους βρίσκονται στο Στρατηγείο του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη και στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. [Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]	A.Τάσος, λάδι σε καμβά, 40X50 εκ Θ.Χρήστου, λάδι σε μουσαμά 70Χ90 εκ.   B. Γερμενής, λάδι σε μουσαμά, 30Χ40 εκ.

Έλληνες Ζωγραφοι: Γεώργιος Ροϊλός

O εισηγητής  του  ιμπρεσιονισμού στην Ελλάδα

	Γόνος οικογένειας πολεμιστών του ’21 από τη Στεμνίτσα Γορτυνίας, ο Γεώργιος  Ροϊλός γεννήθηκε το 1867. Σε ηλικία δεκατριών ετών, πήγε στην Αθήνα για να σπουδάσει κοντά στον Αριστείδη Ροβέρτο και το Νικηφόρο Λύτρα, που δίδασκαν στο τότε «Σχολείον των Τεχνών».  Με υποτροφία της Σχολής το 1887(8) στάλθηκε στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου είχε καθηγητή το Νικόλαο Γύζη.  Τέλος, το 1890 θέλησε να συμπληρώσει τις σπουδές του στο Παρίσι, στην Académie, κοντά στον Benjamin Constant και τον Paul Laurence.  Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1894, δίδαξε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, αρχικά στο «Τμήμα Γραφικής και Πλαστικής διά νεανίδας». Από το 1895 ξεκίνησε τη διδασκαλία της αγαλματογραφίας στην αντίστοιχη Έδρα, αντικαθιστώντας τον Σπυρίδωνα Προσαλέντη που είχε πεθάνει.  Παραιτήθηκε το 1903. Αναχώρησε για το Λονδίνο, όπου έγινε μέλος του εκεί Καλλιτεχνικού Συνδέσμου. Στη συνέχεια, γι άλλα δυο χρόνια έζησε στο Λίβερπουλ, όπου εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας της πόλης και πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις. Επέστρεψε το 1908. Επαναπροσλήφθηκε στη Σχολή το 1910 και δίδαξε ως το 1927. Ως καθηγητής της ελαιογραφίας στη θέση του Ιακωβίδη, παρέκκλινε από τις ακαδημαϊκές τάσεις, που μέχρι τότε ήταν ενταγμένες σε τυποποιημένο ‘κώδικα προτύπων’. Η διδασκαλία του ήταν ανανεωτική και επέβαλε μεγαλύτερη ελευθερία.  Χαρακτηρίστηκε ως  ο κατεξοχήν Έλληνας ζωγράφος πολεμικών σκηνών, τη δίνη των οποίων έζησε και  ο ίδιος, τόσο στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όσο και στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912–13. «Ζωγραφίζοντας εκ του φυσικού τη γρήγορη εναλλαγή των πολεμικών γεγονότων μέσα στη σκόνη της μάχης, οργάνωνε τη σύνθεσή του χωρίς ένα κεντρικό στοιχείο να συγκεντρώνει την προσοχή και να στατικοποιεί τον πίνακα. Για παράδειγμα, τοποθέτησε το βασιλιά Κωνσταντίνο έκκεντρα και όχι μεγαλύτερο ή επιβλητικότερο από τους άλλους».  Προσωπογραφίες, ιστορικές σκηνές, θρησκευτικά θέματα, ηθογραφίες, νεκρές φύσεις, τοπιογραφίες, συμπληρώνουν το θαυμάσιο έργο του, που εισάγει τις πρώτες τάσεις  ιμπρεσιονισμού στην Ελλάδα. Στις καλλιτεχνικές του δράσεις περιλαμβάνεται και η ενασχόλησή του με τη χαλκογραφία, ενώ οι γελοιογραφίες του κοσμούσαν τις εφημερίδες Άστυ, Ρωμηός και Εστία.) Πέθανε στις 28 Αυγούστου του 1928, στην Αθήνα.  [ΦΩΤΗΣ Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑΣ Αντιπρόεδρος  Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]	Θ.Χρήστου Λάδι σε μουσαμά 60χ90 εκ. Θ. Κελέκη, Ακρυλικό σε χαρτόνι 43χ31εκ. Δ. Βάλλης, Λάδι σε μουσαμά 40Χ50 εκ.

Έλληνες Ζωγράφοι: Κωνσταντίνος Μαλέας (Κωνσταντινούπολη 1879 –Αθήνα 1928)

	Ένας από τους «πατέρες» της νεοελληνικής τέχνης του 20ου αιώνα, ισάξιος του Κωνσταντίνου Παρθένη και του Γιώργου Μπουζιάνη, ο Κωνσταντίνος Μαλέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή και στη συνέχεια έφυγε στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, το 1904 παρουσίασε το πρώτο δείγμα του έργου του σε ομαδική έκθεση στην Κωνσταντινούπολη. Τρία χρόνια αργότερα ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Παρίσι και επέστρεψε στην Πόλη. Το 1908 ταξίδεψε στη Συρία και την Παλαιστίνη, το 1909 στην Αίγυπτο και το 1910 στο Λίβανο.     Στη διάρκεια των ταξιδιών του ζωγράφιζε ασταμάτητα και έστελνε ανταποκρίσεις στον περιοδικό τύπο της Κωνσταντινούπολης. Όταν επέστρεψε, γνωρίστηκε με τον Γιώργο Τσορμπατζόγλου, του οποίου την κόρη Ευφροσύνη παντρεύτηκε το 1913. Το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη και το 1917 μετακόμισε στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα ο Μαλέας διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο στις ζυμώσεις των ετών 1917-20 γύρω από την τέχνη και την εκπαίδευση. Ως μέλος της «Ομάδας Τέχνης», μετείχε στο κίνημα των καλλιτεχνών για την ανανέωση της ελληνικής τέχνης και την αποδέσμευσή της από τον ακαδημαϊσμό της Σχολής του Μονάχου, ενώ ως συνεργάτης των Γληνού, Δελμούζου και Τριανταφυλλίδη, εργάστηκε για την εφαρμογή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Μάλιστα, το 1918 εικονογράφησε το αναγνωστικό της Α΄ Δημοτικού, το περίφημο Αλφαβητάρι με τον Ήλιο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι δέχτηκε αρνητικές κριτικές από συντηρητικούς, που χαρακτήρισαν τα έργα του «τα ιδιοτροπότερα εις χρώμα και σχέδιο». Πραγματικά, με εμφανείς επιδράσεις από τους μεταϊμπρεσιονιστές Σεζάν, Γκωγκέν και Βαν Γκογκ, τα έργα του διακρίνονται για τα πολύ φωτεινά χρώματα και τις πλατιές πινελιές, που έφεραν επανάσταση στα στάσιμα νερά της ακαδημαϊκής αθηναϊκής ζωγραφικής.    Μόνο ο Φώτος Πολίτης αναγνώρισε αμέσως την αξία του και σύστηνε στους νεαρούς ζωγράφους «να αφήσουν προς στιγμήν τους δασκάλους τους και να σπεύσουν να πάρουν μαθήματα από τον καλλιτέχνη». Το 1920 ταξίδεψε στη Σπάρτη, το Μυστρά, την Ολυμπία και τη Νάξο, και τον επόμενο χρόνο στο Θέρμο της Αιτωλίας, συνοδεύοντας τον αρχαιολόγο Κωνσταντίνο Ρωμαίο. Την περίοδο 1921 - 1923 έζησε και εργάστηκε στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Σε όλους αυτούς τους τόπους αναδείκνυε με το χρωστήρα του τα τοπία. Το 1923 τιμήθηκε με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών.    Ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το 1927, επισκέφτηκε το Παρίσι και το Μόναχο, από όπου δεν έπαυε να στέλνει ανταποκρίσεις εικαστικού περιεχομένου. Ο θάνατός του σε ηλικία 49 ετών, διέκοψε το έργο του, που χαρακτηρίστηκε «θεμέλιο και σημείο αναφοράς για την αποφασιστική στροφή της ελληνικής ζωγραφικής προς τη μοντέρνα τέχνη». [Αντώνης Δ. Κουτσουπιάς, Πρόεδρος Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]	Κλ. Σερεμέτης, λάδι σε μουσαμά, 76Χ62 εκ. Δ. Αναστασιάδης, λάδι σε καμβά, 50Χ100εκ.   Βάλλης,  Λάδι σε Μουσαμά 40Χ50 εκ.

Η Αγορά των έργων Τέχνης στην Ελλάδα

 Οι απόψεις ενός Private Art Dealer

«Υπάρχει ουσιαστική αγορά Τέχνης στην Ελλάδα; Την ελληνική αγορά θα την χαρακτήριζα στάσιμη και κλειστή…
…Είναι πολύ λίγοι αυτοί που ξέρουν πολύ καλά τι αγοράζουν ή τι πουλάνε. Γενικότερα, η ελληνική αγορά είναι πολύ μικρή. Δεν υπάρχει στην κουλτούρα του Έλληνα το να πληρώνεις για Τέχνη. Πόσες φορές έχω ακούσει «σιγά μη δώσω τόσα λεφτά για έναν πίνακα»…  Επίσης, η Τέχνη που περνάει στην Ελλάδα πρέπει να είναι «όμορφη», να έχει περιστεράκια, λουλουδάκια… Αντιθέτως, στο εξωτερικό… συνέχεια βλέπεις μια εξέλιξη. Καινούρια ονόματα, νέα ρεκόρ… Υπάρχει ένα τεράστιο κοινό που είναι διατεθειμένο να ξοδέψει πολλά λεφτά χωρίς φόβο. Και όχι μόνο για επενδυτικούς λόγους, αλλά και από αγάπη για την Τέχνη...»
Μιχάλης Δημητρόπουλος, Private Art Dealer  (εφ. «Αξία», 7 Απριλίου 2012)

Έλληνες Ζωγράφοι: Αγγελοπούλου Πελαγία

ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΕ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΗΣΗ… 
Η Πελαγία Αγγελοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε, ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και ψηφιδωτό στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Από το 1984 μέχρι το 1992 δίδαξε την τέχνη του ψηφιδωτού στην ίδια Σχολή.
Το 1991 διοργάνωσε ατομικές εκθέσεις σε ιαπωνικά μουσεία σε συνεργασία με την Ιαπωνική Υπηρεσία  Πολιτισμού. Από το 1992 ως το 2007 πραγματοποίησε εκθέσεις στο Βέλγιο, την Ελλάδα, την Γερμανία, την Γαλλία, την Γερμανία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ακολούθως, το 2008, παρουσίασε έργα της στο Βασιλικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας του Cinquantenaire στις Βρυξέλλες, στην αίθουσα της ελληνικής συλλογής αρχαιοτήτων. 
Το 2009 το έργο της "Crown" έχει εγκατασταθεί δίπλα στη σαρκοφάγο του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄. 

Α. Aγαπίου,
Ακρυλικό σε ξύλο, 40Χ50εκ.

Έργα της κοσμούν τη Ρομανική εκκλησία του Αγίου Πανταλέοντα (Παντελεήμονα) του 10ου αιώνα στην Κολωνία, τη Βασιλική του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, τη βυζαντινή εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στην Αθήνα.
Από το  1995 ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες.
[Μιχάλης Κουτσουπιάς, για το Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]

Έλληνες Ζωγράφοι: Βασίλης Σίμος

T. Σκούπερ,
λάδι σε μουσαμά, 53Χ63εκ.

«Τα χρώματα της ίριδας»
Ο Βασίλης Σίμος γεννήθηκε στη Λαμία το 1934. Είναι κάτοχος διπλώματος ζωγραφικής και  θεωρητικών και ιστορικών σπουδών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη. Φοίτησε στο Escuela Central de Bellas Artes "San Fernando" της Μαδρίτης (δίπλωμα και profesorado). Υπηρέτησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση επί 26 χρόνια ως καθηγητής καλλιτεχνικού σχεδίου.
Έχει διοργανώσει ατομικές εκθέσεις στη Μαδρίτη (αίθουσα της Ακαδημίας  Καλών Τεχνών), στην Αθήνα (γκαλερί "Νέες Μορφές", "Ώρα" και "Συν"), στον Πειραιά, στη Δημοτική Πινακοθήκη της Λάρισας, στο Βόλο και τη Λαμία.
Το φθινόπωρο του 1997 ο Δήμος Λαμιέων διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση με αντιπροσωπευτικά έργα του στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας.

A.Τασος,
λάδι σε μουσαμά 30Χ40εκ.

Έχει λάβει μέρος σε πέντε Πανελλήνιες Εκθέσεις στο Ζάππειο, σε δύο Πανελλαδικές Νέων και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, τη Γαλλία, την Ισπανία και την Αμερική, σε συνεργασία με τη γκαλερί "Νέες Μορφές", καθώς και σε όλες τις ομαδικές εκθέσεις του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εκαστικών Τεχνών Κεντρικής Ελλάδος (ΣΚΕΤΚΕ). Ζει και εργάζεται στη Λαμία.
Η έκθεση ζωγραφικής που παρουσιάζει αυτές τις μέρες στη Δημοτική Πινακοθήκη Λαμίας, έχει τον τίτλο «Τα χρώματα της ίριδας». Χρώματα που δεν είναι κραυγαλέα, δεν επιδιώκουν τον ερεθισμό του αμφιβληστροειδούς, αλλά γεμίζουν το μάτι, το νου, την ψυχή.

E. Κιτσόπουλος,
ακρυλικό σε κ. πλακέ, 30Χ37εκ.

Ο Βασίλης Σίμος, μέσα από τη ζωγραφική του -την οποία κατέχει άριστα και όχι μόνο εξ΄αιτίας των σπουδών του- φανερώνει την ουσιαστική επαφή του με τη γενέθλια γη και τους ανθρώπους της.
[Επιμέλεια: Παρασκευή Ωραιοπούλου Κουτσουπιά, Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]