Έλληνες Ζωγράφοι: Φλωρά - Καραβία Θάλεια

	Μια από τις σημαντικότερες και παραγωγικότερες Ελληνίδες ζωγράφους.   Το 1874 ο ιερέας πατέρας της πήρε την οικογένειά του από τη Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας και εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη.  Αποφοίτησε από το Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης το 1888. Θέλησε να σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αλλά το ίδρυμα αρνήθηκε να την δεχθεί επειδή επρόκειτο για γυναίκα. Έτσι, με υποτροφία του Κων. Ζάππα και οικονομική συνδρομή του  αδελφού της,  το 1895 έφυγε για το Μόναχο, όπου σπούδασε κοντά στον Γύζη και τον Ιακωβίδη. Το 1898 ξαναγύρισε στην Κωνσταντινούπολη.  Εκθέτοντας τα έργα της στον Ελληνικό Καλλιτεχνικό Σύλλογο, ξεκίνησε την επαγγελματική σχέση της με την ζωγραφική. Το 1903 πήγε στο Παρίσι. Από το 1907 έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου παντρεύτηκε τον Νίκο Καραβία, εκδότη της εφημερίδας Εφημερίς. Στην Αλεξάνδρεια ίδρυσε και διηύθυνε σχολή ζωγραφικής.Κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, με ειδική άδεια, ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στις εκστρατείες του ως ανταποκρίτρια της Εφημερίδος και απεικόνισε πάμπολλα πολεμικά στιγμιότυπα σε σχέδια με κάρβουνο, κιμωλία και παστέλ. Την παραγωγικότητά της περιέγραψε ο Εσάτ-πασά των Ιωαννίνων λέγοντας χαρακτηριστικά στον άντρα της: «ένα τσιγάρο συ, τρία σκίτσα η κυρία σου»! Τις εμπειρίες της από τα γεγονότα της εποχής εκείνης τις περιέγραψε αργότερα στο βιβλίο της Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913: Μακεδονία-Ήπειρος.    Ακολούθησε επίσης τον Ελληνικό Στρατό στην Μικρά Ασία (1918–1922). Επέστρεψε με τον σύζυγό της το 1939 στην Ελλάδα, όπου αποθανάτισε σκηνές από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940–1941. Συμμετείχε σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις, ενώ πραγματοποίησε και πολλές ατομικές. Η τελευταία έγινε το 1959, ένα χρόνο πριν το θάνατό της. Πέθανε στην Αθήνα το 1960. Πέρα από τις πολεμικές απεικονίσεις, η Φλωρά-Καραβία έγινε εξίσου γνωστή και για τα 500 περίπου πορτραίτα της. Την απασχόλησαν ωστόσο κι άλλες θεματικές κατηγορίες: τοπιογραφία, λουλούδια, καθημερινές ασχολίες, μυθολογικές παραστάσεις. Το έργο της μαρτυρεί τη γυναικεία της ευαισθησία, αλλά και την ευρεία της παιδεία. Εντάσσεται στην «ακαδημαϊκή Σχολή του Μονάχου», αν και οι πίνακές της έχουν φως και χρώμα που χαρακτηρίζει τους ιμπρεσιονιστές. «Εργάζομαι ιμπρεσιονιστικά», είχε πει η ίδια σε μία συνέντευξή της το 1955. Στα τελευταία της έργα όμως, φαίνεται να προσπέρασε και τον ιμπρεσιονισμό, για να στραφεί προς τον εξπρεσιονισμό. Οι ελαιογραφίες της ξεπερνούν τις 2.500, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των σχεδίων και υδατογραφιών της. Για την προσφορά της στην ζωγραφική, τιμήθηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών το1945 και με τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος της Εποποιίας το 1954. Έργα της εκτίθενται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, στην Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων, στην Πινακοθήκη Ε. Αβέρωφ (Μέτσοβο), και αλλού. Ένα σημαντικό μέρος των σχεδίων της από τους πολέμους βρίσκονται στο Στρατηγείο του Γ΄ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη και στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. [Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]	A.Τάσος, λάδι σε καμβά, 40X50 εκ Θ.Χρήστου, λάδι σε μουσαμά 70Χ90 εκ.   B. Γερμενής, λάδι σε μουσαμά, 30Χ40 εκ.