Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Βιογραφία: Νίκος Εγγονόπουλος (1910-1985)
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011
Βιογραφία: Ορέστης Κανέλλης (1910-1979)
Ο ζωγράφος Ορέστης Κανέλλης θεωρείται ένας από τους
σημαντικότερους ζωγράφους της Λέσβου.
![]()
Έργα του βρίσκονται σε ελληνικά μουσεία και σε ιδιωτικές
συλλογές.
Πέρα από το
καλλιτεχνικό του έργο υπάρχουν πολλά δημοσιευμένα κείμενα του σε περιοδικά
τέχνης, τα οποία άσκησαν σημαντική
επιρροή στην εξέλιξη της ελληνικής τέχνης.
Το μεγάλο του καλλιτεχνικό
έργο διακρίνεται από την ανάγκη του να ζωγραφίζει μόνο αυτά που τον συγκινούν
και με τέτοιον τρόπο ώστε να εκφράζει την ιδιαιτερότητά τους.
![]() ![]()
Το προσωπικό του αυτό ύφος έχει ως αποτέλεσμα τη
δημιουργία ξεχωριστών και καθαρά λυρικών τοπίων…
|
|
---|
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Βιογραφία: Βιλφρέδο Λαμ (Wilfredo Lam)
| O Υπερρεαλιστής ζωγράφος Βιλφρέδο Λαμ γεννήθηκε στη Σάγουα λα Γκράντε της Κούβας το 1902 και πέθανε το 1982. Το 1938 μετοίκησε στο Παρίσι. Η παρουσία του στην Ευρώπη συνοδεύτηκε από τη μελέτη πολλών έργων υπερεαλιστών ζωγράφων όπως του Ιερώνυμου Μπος και του Φρανθίσκο Γκόγια και πολλών άλλων. Μέντορας και στενός φίλος του Βιλφρέδο Λάμ ήταν ο Πάμπλο Πικάσο. Με τη βοήθεια του Πικάσο ο Λαμ μπήκε στους κύκλους των πρωτοπόρων του υπερρεαλισμού. Η καλλιτεχνική ταυτότητα του Λαμ διαμορφώθηκε μέσα από το πλήθος των επιρροών που δέχτηκε. Συνδύαζε την αισθητική του αυτοματισμού με τις εύπλαστες φυτικές και ζωικές φόρμες. Τα τροπικά φυτά που μελέτησε όταν ήταν φοιτητής στην Αβάνα τον επηρέασαν για πάντα. Ο Λαμ ασχολήθηκε επίσης με τους μύθους των πρωτογόνων λαών της Αφρικής και κυρίως της Κούβας. Έτσι εξηγείται η απεικόνιση πολλών πρωτογόνων πνευμάτων στα έργα του Λαμ. Συνδυάζει μυστηριώδεις εικόνες με ανθρωπόμορφες φιγούρες σε μονόχρωμο συνήθως φόντο. Η καλλιτεχνική προσπάθεια του Βιλφρέδο Λαμ συνοψίζεται στην κατανόηση και απεικόνιση της πραγματικότητας και κυρίως της υπέρ – πραγματικότητας μέσω της τέχνης. |
|
---|
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011
Βιογραφία: Ρομπέρτο Μάτα
Δ. Βόλνας, Ακρυλικο σε καμβά. 30Χ40εκ. |

Για τον Ρομπέρτο Μάτα ο ουτοπισμός είχε να κάνει με την απεικόνιση του ενός καθαρά εσωτερικού κόσμου – τοπίου.
Ο ίδιος αναφερόταν σε «ψυχολογικές μορφολογίες» ή «στο ίχνος των μεταμορφώσεων που προκύπτουν από την εκπομπή ενεργειών και την απορρόφησή τους στο αντικείμενο από την πρώτη του εμφάνιση ως την τελική του μορφή σε ένα γεωδαιτικό ψυχολογικό περιβάλλον».
C. Nikolaou,.ακρυλικό σε μουσαμά, 40Χ50εκ. |
Επηρεασμένος από την θεωρεία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο Μάτα ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι οι εικαστικές τέχνες θα μπορούσαν να απεικονίσουν τo χρόνο, την αλλαγή και κυρίως την εξέλιξη του εσωτερικού μας κόσμου – τοπίου.

Θαυμαστής του Μάτα, ο Μρπετόν τον χαρακτήρισε «τρισδιάστατο καλλιτέχνη ο οποίος δημιούργησε τοπία με πολλούς ορίζοντες».
[Επιμέλεια: Χρυσάνθη Ωραιοπόυλου για το Ι.Μ.Ε.Τ. artem.gr]
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Άρθρο: «Τέχνῃ γλυκάζων τὸ πικρὸν τῶν ἐντολῶν…»1
![]() |
Χρήστου Θ., λάδι σε μουσαμα, 60χ80εκ |
Γιατί καταφεύγουμε στην Τέχνη;
Τι επιζητούμε προσπαθώντας να συλλάβουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα ενός ποιητή, ενός ζωγράφου, ενός γλύπτη, ενός μουσικού, ενός καλλιτέχνη;
Γιατί μάς έλκει η ομορφιά και η αρμονία – όπως ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται και την τοποθετεί στον «κόσμο του»;
Τι υπάρχει μέσα σε κάθε έργο Τέχνης, που είναι -πολλές φορές- ανεξάρτητο από τις προθέσεις του δημιουργού του, και που αιχμαλωτίζει την προσοχή μας, τέρπει την σκέψη μας, πυροδοτεί την φαντασία μας, αυξάνει την ευφορία μας;
Είναι μόνον η αίσθηση του «ωραίου», με τις διαβαθμίσεις, τις εντάσεις, τις πυκνότητες, τις υπερβολές, τους συνδυασμούς και τις αντιθέσεις, που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή και κάθε περιοχή;
Είναι μόνον η πειθαρχία στις επιταγές του συρμού, που ανακαλύπτει, αναδεικνύει, επιβάλλει και
Τι επιζητούμε προσπαθώντας να συλλάβουμε και να αποκωδικοποιήσουμε τα μηνύματα ενός ποιητή, ενός ζωγράφου, ενός γλύπτη, ενός μουσικού, ενός καλλιτέχνη;
Γιατί μάς έλκει η ομορφιά και η αρμονία – όπως ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται και την τοποθετεί στον «κόσμο του»;
Τι υπάρχει μέσα σε κάθε έργο Τέχνης, που είναι -πολλές φορές- ανεξάρτητο από τις προθέσεις του δημιουργού του, και που αιχμαλωτίζει την προσοχή μας, τέρπει την σκέψη μας, πυροδοτεί την φαντασία μας, αυξάνει την ευφορία μας;
Είναι μόνον η αίσθηση του «ωραίου», με τις διαβαθμίσεις, τις εντάσεις, τις πυκνότητες, τις υπερβολές, τους συνδυασμούς και τις αντιθέσεις, που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή και κάθε περιοχή;
Είναι μόνον η πειθαρχία στις επιταγές του συρμού, που ανακαλύπτει, αναδεικνύει, επιβάλλει και
Βεργίδης Δ., λάδι σε μουσαμα, 60Χ80εκ. |
Είναι μόνον η (πάντοτε επίκαιρη, μα όχι πάντα θεμιτή) επιθυμία του οικονομικού κέρδους, που χυδαία αλλά αναπόφευκτα μετατρέπει σε ταπεινό εμπόρευμα τις ωδίνες του καλλιτέχνη και τις ηδονές του φιλότεχνου;
Είναι μόνον η προσδοκία να ικανοποιηθεί η έμφυτη στον άνθρωπο ανάγκη της επικοινωνίας, της «συνομιλίας» με άλλους ανθρώπους, που ιδιαίτερα στο πεδίο της Τέχνης υπερβαίνει τα δεσμά του χρόνου, τα όρια του χώρου, τα εμπόδια της γλώσσας, τις αποστάσεις των κοινωνικών διαστρωματώσεων, τα χάσματα κάθε οικονομικής, μορφωτικής ή αναπτυξιακής βαβέλ;
Όλ’ αυτά, και μαζί τους και πολλά άλλα, αποτελούν ένα τμήμα των αιτίων, που μας οδηγούν στον αυλόγυρο της Τέχνης.
Bεργίδης Δ., λάδι σε μουσαμα, 30X30εκ. |
Που μας φέρνουν κοντά της – κι εκεί ο καθένας, ανάλογα με τις δυνάμεις, με τις φιλοδοξίες, με την προαίρεση και, κυρίως, με τα μεράκια και τους καημούς του, αναλαμβάνει το διακόνημά του: άλλος, πιο προικισμένος, από τον θρόνο του δημιουργού, του καλλιτέχνη, κι άλλος απ’ το μετερίζι του φιλότεχνου, του συλλέκτη, του θαυμαστή, του μελετητή, του απλού θεατή ή ακροατή, που νοιώθει ευτυχής ακόμη και με τα ψιχία τα πίπτοντα από της τραπέζης…
Όμως, έτσι, επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: Γιατί καταφεύγουμε στην Τέχνη; ή μάλλον : Ποια δύναμη ενυπάρχει στην Τέχνη, ώστε να προκαλεί ικανοποίηση, πληρότητα, τέρψη, ευτυχία, ακόμη και με τα «ψιχία»;
Ψήγμα πατερικού χρυσού η απάντηση, λάμπει σ’ ένα από τα ποιήματα του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, που, αιτιολογώντας -αυτός ο Μέγας Θεολόγος- την ενασχόλησή του με την ποίηση, αποκαλύπτει: «Τέχνῃ γλυκάζων τὸ πικρὸν τῶν ἐντολῶν».
Τραχύς και τραγικός ο βίος του κάθε ανθρώπου, τόσο στον καιρό του Ναζιανζηνού, όσο και στις μέρες μας, τις γεμάτες οδυνηρές εκπλήξεις, παρατεινόμενες αγωνίες, απροκάλυπτους εκβιασμούς και αναίσχυντες απειλές.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφρό περιβάλλον, η συγκρότηση και ανόρθωση μιας ηθικής προσωπικότητας, που θα αναζωπυρώνει την ελπίδα και θα αποτελεί πολύτιμη βακτηρία για τον συνάνθρωπο, μπορεί να αναληφθεί και, υπό προϋποθέσεις, να επιτευχθεί, με την τήρηση παραγγελμάτων και εντολών, που απευθύνονται σε Ανθρώπους και όχι σε αριθμούς και στατιστικά μεγέθη.
Όμως, έτσι, επανερχόμαστε στο αρχικό ερώτημα: Γιατί καταφεύγουμε στην Τέχνη; ή μάλλον : Ποια δύναμη ενυπάρχει στην Τέχνη, ώστε να προκαλεί ικανοποίηση, πληρότητα, τέρψη, ευτυχία, ακόμη και με τα «ψιχία»;
Ψήγμα πατερικού χρυσού η απάντηση, λάμπει σ’ ένα από τα ποιήματα του Αγίου Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, που, αιτιολογώντας -αυτός ο Μέγας Θεολόγος- την ενασχόλησή του με την ποίηση, αποκαλύπτει: «Τέχνῃ γλυκάζων τὸ πικρὸν τῶν ἐντολῶν».
Τραχύς και τραγικός ο βίος του κάθε ανθρώπου, τόσο στον καιρό του Ναζιανζηνού, όσο και στις μέρες μας, τις γεμάτες οδυνηρές εκπλήξεις, παρατεινόμενες αγωνίες, απροκάλυπτους εκβιασμούς και αναίσχυντες απειλές.
Μέσα σ’ αυτό το ζοφρό περιβάλλον, η συγκρότηση και ανόρθωση μιας ηθικής προσωπικότητας, που θα αναζωπυρώνει την ελπίδα και θα αποτελεί πολύτιμη βακτηρία για τον συνάνθρωπο, μπορεί να αναληφθεί και, υπό προϋποθέσεις, να επιτευχθεί, με την τήρηση παραγγελμάτων και εντολών, που απευθύνονται σε Ανθρώπους και όχι σε αριθμούς και στατιστικά μεγέθη.
![]() |
Καφά Ζ., άγ. Χαράλαμπος, Χειμάρα, λάδι σε μουσαμά 60Χ80εκ. |
Εντολών, που, με τα μέτρα της «αγοράς», του ανελέητου παζαριού, του οδοστρωτήρα των αξιών, φαίνονται παρωχημένες, γραφικές, σκουριασμένες, αστείες.
Και που δεν παύουν να είναι, «εκ πρώτης γεύσεως», πικρές, τόσο για τους ξεροκέφαλους, που τις γεύονται και πασχίζουν να τις εφαρμόσουν, όσο και για τον περίγυρό τους.
Αυτό το «πικρόν» των εντολών, μάς αναγγέλλει ο Θεολόγος, το γλυκαίνουμε με την Τέχνη.
Γι αυτό καταφεύγουμε σ’ αυτήν: για την ενδιάθετη παραμυθία, την αυτοφυή και γνήσια παρηγοριά που προσφέρει, είτε το γνωρίζουμε, είτε δεν το γνωρίζουμε. Και για την σωτηρία της ψυχής μας, που την προσφέρει γλυκάζουσα το πικρόν. Μόνον που αυτό το τελευταίο, για να συμβεί, πρέπει και να το θέλουμε.
[Επιμέλεια: Μαρία – Άννα Ιωσηφίδου για το Ι.Μ.Ε.Τ. artem,gr]
[1] Γρηγόριος Ναζιανζηνός, P.G. 57, 1329
Και που δεν παύουν να είναι, «εκ πρώτης γεύσεως», πικρές, τόσο για τους ξεροκέφαλους, που τις γεύονται και πασχίζουν να τις εφαρμόσουν, όσο και για τον περίγυρό τους.
Αυτό το «πικρόν» των εντολών, μάς αναγγέλλει ο Θεολόγος, το γλυκαίνουμε με την Τέχνη.
Γι αυτό καταφεύγουμε σ’ αυτήν: για την ενδιάθετη παραμυθία, την αυτοφυή και γνήσια παρηγοριά που προσφέρει, είτε το γνωρίζουμε, είτε δεν το γνωρίζουμε. Και για την σωτηρία της ψυχής μας, που την προσφέρει γλυκάζουσα το πικρόν. Μόνον που αυτό το τελευταίο, για να συμβεί, πρέπει και να το θέλουμε.
[Επιμέλεια: Μαρία – Άννα Ιωσηφίδου για το Ι.Μ.Ε.Τ. artem,gr]
[1] Γρηγόριος Ναζιανζηνός, P.G. 57, 1329
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)