Άρθρο: Τι δουλειά έχει ένας εκδότης στην Αγορά Τέχνης;

Προσφατα στο art business εισήλθε ο Αρης Τερζόπουλος. Μάλιστα με ρόλο διπλό: καλλιτέχνη και εμπόρου.Αμέσως, αρκετοί dealers του χώρου άρχισαν να μην καλοδέχονται τον Τερζόπουλο στα "χωράφια" τους.Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα όταν τον συνάντησα ήταν φυσικά εάν ισχύουν τα 7παραπάνω."Ισχύουν".

Θ. Χρήστου, Λάδι σε Καμβά, 50x70cm

Η είδηση είναι ζουμερή και σπέρνει την περιέργεια… Τι θα κάνει ένας media-man στην αγορά έργων τέχνης;

 "Η απόφασή μου έχει να κάνει και με τη ζωγραφική που μου άρεσε από τότε που ήμουν παιδί, ενώ το art dealing με απασχολεί εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που έγινα παιδί με γκρίζα γένια. Εχει να κάνει και με την αναγνώριση ότι η εποχή των γκαλερί έχει αρχίσει πια και αυτή να βαδίζει προς το παρελθόν" απαντά.

- Πιστεύετε, λοιπόν, ότι σβήνει η πραγματική αξία της ζωγραφικής;
- Το σύστημα με τις γκαλερί έγινε δομημένο σε μια πραγματικότητα όπου καμιά δεκαριά πετυχημένες γκαλερί, έφτιαχναν όνομα σε καμιά δεκαριά καλούς ζωγράφους η καθεμία, οι οποίοι ζωγράφοι από εκεί και πέρα, αφού είχαν διαμορφώσει μια αναγνωρίσιμη και εμπορική μανιέρα, συνέχιζαν να ζωγραφίζουν παραλλαγές του ίδιου θέματος. Για μένα η ζωγραφική δεν είναι αυτό. Η ζωγραφική είναι ζωγραφική όταν έχει να κάνει με τα πάθη και τα δράματα της ζωής του καλλιτέχνη. Αυτό της δίνει τη μεγάλη της αξία. Σήμερα οι φιλότεχνοι αυτό που συνήθως αγοράζουν είναι ακριβές ταπετσαρίες!

- Θα μπω κατευθείαν στο θέμα που καίει. Μπαίνετε στο art dealing. Πού βασίζετε την ξαφνική αυτή κίνηση; Ποια είναι τα όπλα σας και τι σχεδιάζετε να κάνετε;
- Τη βασίζω στο ότι έχω πολλούς φίλους και φίλες, πολύ καλούς ζωγράφους, όπως η Σάντρα Μπενάκη για παράδειγμα, μ' ένα καταπληκτικό προσωπικό στυλ, που πολύ το ζηλεύω, ή η Δανάη Μακίνον, με τον ναΐφ ρομαντισμό της, και πολλοί άλλοι που αδικούνται έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα. Οπως το παλιό "Κλικ" δημιούργησε μια αγορά από διευθυντές περιοδικών, συντάκτες, φωτογράφους, στυλίστες, μοντέλα, που τους πήγε έως εκεί που μπορούσαν να πάνε, έτσι κι αυτό το "Κλικ", ανάμεσα στα άλλα, θα δημιουργήσει και ζωγράφους. Επίσης, οι γκαλερί, είτε λόγω μεγάλων εξόδων, είτε δεν ξέρω και εγώ γιατί, συνήθως κρατάνε το 50% της τιμής ενός πίνακα. Καλά κάνουν, αλλά έτσι η δουλειά του γκαλερίστα φτάνει να ισούται με τη δουλειά του καλλιτέχνη, πράγμα που είναι μάλλον πρωτότυπο. Ως dealer θα ντρεπόμουν πολύ να κρατήσω το 50% της τιμής ενός πίνακα. Γι' αυτό, λοιπόν, πρέπει να εφευρεθεί ένα οικονομικότερο σύστημα, όπου ο καλλιτέχνης να παίρνει αυτό που δικαιούται και ο dealer να μη χρειάζεται να χρεώσει τόσο πολλά.

- Πώς κρίνετε τον τρόπο που κινείται σήμερα το ελληνικό έργο μέσα από τη δευτερογενή αγορά;
- Θεωρώ πως, ενώ η ελληνική αγορά τέχνης είχε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο και έτεινε να ωριμάσει, τώρα πάλι βρίσκεται σε έναν επικίνδυνο κατήφορο. Και αυτό έχει συμβεί καθαρά γιατί δεν έγινε σωστή διαχείριση της οικονομικής μεταβολής. Δεν αρκεί μόνο ένα καλά κρατημένο ποσοστό by lot ή by value στις ελληνικές δημοπρασίες. Χρειάζεται διαρκής ανανέωση και αναπροσαρμογή. Αν τώρα αυτό μπορούσε να γίνει σε καλή συνεννόηση με τις γκαλερί, όπως γίνεται στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, τότε θα ήμασταν πιο επιθετικοί διεθνώς. Αλλά οι dealers και οι γκαλερίστες έχουν εθιστεί στο να βλέπουν ένα θετικό σχέδιο σαν ανεκπλήρωτο όνειρο. Ισως ένας Ρεχάγκελ αλλάξει τα πράγματα στην ελληνική τέχνη.

Θ. Χρήστου, Λάδι σε Καμβά, 50x70cm

- Εκτός από την είσοδό σας στην αγορά τέχνης, αποκαλύπτετε ταυτόχρονα το ταλέντο σας στη ζωγραφική, το οποίο δεν έχει αφήσει αδιάφορους τους συλλέκτες. Γιατί ποτέ δεν κάνατε εκθέσεις με τα δικά σας έργα;
- Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια έκθεση με αυτά που φτιάχνω. Θα αισθανόμουν πολύ άβολα. Από την άλλη μεριά, για να γίνουν πραγματικότητα όλα τα πάρα πάνω, πρέπει να δημιουργήσω κάποια είδηση που να κάνει εντύπωση. Δηλαδή να πουλήσω έναν δικό μου πίνακα όσο ακριβά δεν έχει πουληθεί κανένας ελληνικός πίνακας, ώστε αυτή η κατάσταση να γίνει αυτοεπαληθευόμενη προφητεία. Και συγχρόνως να δημιουργήσει και ρεύμα για την ελληνική ζωγραφική διεθνώς.

- Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
- Για να γίνει αυτό υπάρχει μια δυσκολία, μια και αυτά που φτιάχνω δεν τα πουλάω. Δεν ξέρω λοιπόν πώς θα γίνει αυτό, αλλά, αφού μου ήρθε, θα γίνει από μόνο του.

- Υπάρχουν πληροφορίες που λένε ότι έχετε ήδη διαμορφώσει το κοινό σας, μιας και φιλότεχνοι όχι μόνο αναζητούν έργα σας αλλά και σας ζητούν να τους φτιάξετε ένα καινούριο. Πώς το εισπράττετε όλο αυτό; Τι σκέφτεστε;
- Δεν έχω διαμορφώσει κανένα κοινό. Αυτά που κάνω τα βλέπουν πολύ λίγοι. Πολλοί θέλουν να τους ζωγραφίσω κάτι, αλλά αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Δηλαδή θα μπορούσα, αλλά δεν θέλω. Ζωγραφίζω μόνο όταν θέλει η ψυχή μου να ζωγραφίσω. Για να γίνουν όμως όσα είπαμε, θα πρέπει έστω και για κάποιους πίνακες αυτό να αλλάξει. Αλλά δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι. Οπως σας είπα, αυτό θα γίνει από μόνο του.

- Βλέπουμε ότι έχετε κάνει πιστές αντιγραφές γνωστών έργων σπουδαίων καλλιτεχνών. Ποιο ήταν το ερέθισμα για να αρχίσετε να αντιγράφετε τις μεγάλες υπογραφές;
- Αφού έμαθα να ζωγραφίζω μόνος μου, στην αρχή κάποιος έπρεπε να με διδάξει. Οι δάσκαλοί μου ήταν τα έργα που κόπιαρα.

 

Θ. Χρήστου, Λάδι σε Καμβά, 60x80cm

- Θα σας ιντρίγκαρε η πρόταση πλαστογραφίας;
- Πολύ, αλλά δεν πρόκειται να το κάνω. Η ζωγραφική και η πώληση πινάκων μεγάλης αξίας αποτελεί και από μόνη της μια μεγαλοφυή απάτη. Θα παίξω σ' αυτό το παιχνίδι μέσα στον χρόνο. Οταν θα έχω πεθάνει και μετά από αρκετά χρόνια, θα υπάρχουν στα χέρια κάποιων κάποιοι πίνακες μεγάλων ζωγράφων, που κανείς δεν θα μπορεί να ξεχωρίσει αν τους έκανε ο καλλιτέχνης ή εγώ.

 

"ΤΟ "ΚΛΙΚ" ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΖΩΓΡΑΦΟΥΣ"

- Για να έρθω και στα εκδοτικά - επιχειρηματικά σχέδια. Αυτή τη στιγμή "τρέχετε" το ανατρεπτικό "ΚΛΙΚ" στο διαδίκτυο.
- Ανατρεπτικό; Δεν θα έλεγα. Ανατρεπτικό ήταν το "ΚΛΙΚ" από το '87 που ξεκίνησε μέχρι το '92. Μετά έγινε επιχείρηση. Τώρα έχουν ανατραπεί όλα από μόνα τους. Τι να ανατρέψεις πια; Στην καινούρια του φάση στο διαδίκτυο το "ΚΛΙΚ" θα είναι συνθετικό. Αυτό έχει ανάγκη η εποχή. Αυτό έχει να κάνει και με το πάθος μου για τη ζωγραφική που σας είπα πριν.  

- Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στις εκδοτικές επιχειρήσεις;
- Στις μέρες και στην εποχή του διαδικτύου που διανύουμε, για να μπορεί μια εκδοτική επιχείρηση να είναι και επιχείρηση, πρέπει να είναι τελείως διαφορετικά δομημένη από ό,τι οι κλασικές εκδοτικές επιχειρήσεις. Ετσι όπως πάνε, όλοι να στήσουν τις εκδοτικές επιχειρήσεις στο διαδίκτυο και θα πέσουν έξω. Οπως γινόταν και όταν ήταν χάρτινο, έτσι και τώρα το "ΚΛΙΚ" θα δείξει τον δρόμο.

- Ωστόσο, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια μεγάλους επιχειρηματίες να επενδύουν στα ΜΜΕ. Εσάς θα σας ενδιέφερε κάποια συνεργασία;
- Επενδύουν; Δεν θα το' λεγα. Αυτό που κάνουν σε μεγάλο μέρος για την ώρα είναι να πετάνε τα λεφτά τους. Από τα περιοδικά και τις εφημερίδες που αγοράστηκαν τα τελευταία χρόνια τα μισά ήδη τα έχουν κλείσει οι καινούριοι επενδυτές και αυτοί που επένδυσαν αγοράζοντας μετοχές σε πολύ ονομαστά συγκροτήματα Τύπου σύντομα θα καταλάβουν ότι τα λεφτά τους θα πάνε χαμένα. Αλλά δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα από ανθρώπους που είναι μεν επιχειρηματίες αλλά δεν γνωρίζουν τις λεπτομέρειες του συγκεκριμένου χώρου. Μια και ρωτάτε, φυσικά θα με ενδιέφερε κάποια τέτοια συνεργασία, μια και θα έκαναν μέσα σ' έναν χρόνο αυτά που με άλλες συνθήκες θα γίνουν σε πέντε χρόνια. Αλλά φοβάμαι ότι κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι θέλω να κάνω αν δεν είναι εξοικειωμένος όχι μόνο με τα μίντια, αλλά και με τις σύγχρονες τεχνολογίες. Αυτά τα πράγματα, αν πρόκειται να γίνουν, θα γίνουν. Δεν χρειάζεται να το ψάχνω. 

(συνέντευξη στην εφημερίδα Αξία)

Προτείνουμε: 30 Έλληνες καλλιτέχνες ζωγραφίζουν τη Μύρτιδα...

Μυταράς Δ., Το καράβι, Λιθογραφία, 60x85εκ.

Η «Μύρτις» συνδιαλέγεται με τον σύγχρονο κόσμο μέσα από 30 έργα ζωγραφικής Ελλήνων καλλιτεχνών, οι οποίοι εμπνεύστηκαν από το αρχαιολογικό εύρημα της Μύρτιδος και την ιστορία του. Τα έργα, που παρουσιάζονται για πρώτη φορά σε ένα αρχαιολογικό μουσείο, αυτό της Θεσσαλονίκης, προσκαλούν σε διάλογο το  χθες με το σήμερα και θα μείνουν στον χώρο του μουσείου ως τις 13 Μαρτίου.

Έργα εμπνευσμένα από τη «Μύρτιδα» φιλοτέχνησαν μεταξύ άλλων οι: Δ. Μυταράς, Π. Τζανουλίνος, Κ. Βάγια, Π. Αδάμ - Βελένη, Ο. Αγγελίδου, Χ. Ξένος, Κ. Σπυριούνης, Γ. Σταύρου, Γ. Στέρης (Σταματελάτος), κ.ά.
Όλοι προσέφεραν ευγενικά τα έργα τους, με σκοπό την ενίσχυση του ερευνητικού προ- γράμματος του επίκουρου καθηγητή Μανώλη Παπαγρηγοράκη «Μύρτις» του Εργαστηρίου Παλαιοπαθολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, για τη μελέτη και την έρευνα του αρχαίου  DNA. [ΕΤΗΝΟUΤ, 15.2.2011]

Άρθρο: Τέχνη και Μόδα

Η τέχνη δεν είναι ποτέ ταυτόσημη με τη μόδα. Μόδα είναι αυτό που φαίνεται όμορφο στην αρχή και αργότερα γίνεται αδιάφορο ή και άσχημο. Η τέχνη και ειδικά τα έργα ζωγραφικής δεν είναι εμπόρευμα. Η τέχνη δεν πουλιέται ούτε αγοράζεται. Είναι «κτήμα ές αεί» κι αν ακόμα η αξία της δεν αναγνωρίζεται σε μια ορισμένη εποχή.

Ο φιλότεχνος αγαπάει ένα έργο και το ζητάει από τον καλλιτέχνη προσφέροντας του ένα αντίτιμο – αντίδωρο- για να το αποκτήσει. Η αξία του έργου είναι πάντα υποκειμενική και σχετική η τιμή του. Από μια άλλη σκοπιά η τέχνη αντανακλά πιστά τις οικονομικές δομές, καθώς και όλες τις εκδηλώσεις μιας συγκεκριμένης πολιτιστικής στιγμής.

Η «τιμή» ,το κόστος ενός έργου και πολλές φορές του ίδιου έργου, εξαρτάται από τον φιλότεχνο αγοραστή, από τον οίκο δημοπρασιών που το παρουσιάζει, από την οικονομική συγκυρία και από πολλούς ακόμα παράγοντες. Το έργο που μας εμπνέει και που αγαπάμε έχει τόσην αξία όση και ή πίστη μας για την αξία του… 

Ένα έργο τέχνης είτε είναι απλό δημιούργημα λαϊκής τέχνης είτε είναι ένα έργο μεγάλης αξίας κλασσικού ζωγράφου παραμένει πάντα μια πνευματική σύλληψη. Είναι η επικοινωνία του καλλιτέχνη με τον άλλο άνθρωπο, με τον εξωτερικό αλλά κυρίως με τον απέραντο εσωτερικό κόσμο του.  Είναι,τελικά, η μετουσίωση της πραγματικότητας όπως την αντιλαμβάνεται ο καλλιτέχνης, με ευαισθησία και κυρίως με έμπνευση αποτυπωμένη πάνω στον καμβά.  Ένα τέτοιο μοναδικό έργο έμπνευσης μπορούμε να το αποκτήσουμε με ελάχιστα χρήματα ή και να μας προσφερθεί ως δώρο. Eκείνο όμως, που έχει αξία δεν είναι η «τιμή» του αλλά η γνησιότητά του και το πόσο αρέσει σε μας, όχι στους άλλους ή στις επιταγές της μόδας…

10\2\2011
Φώτης Δ. Κουτσουπιάς  

Προτείνουμε: O ζωγράφος Κωστής Χατζηβασδέκης εκθέτει τα έργα του...

Στη Βέροια και στο Café MacOza εκθέτει τα έργα του ο ζωγράφος Κωστής Χατζηβασδέκης.

O καλλιτέχνης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, τα τελευταία χρόνια  ζει και εργάζεται στη Γερμανία, φοίτησε σε σχολή τέχνης στο Kassel και τα κύρια έργα του εντάσσονται στην τεχνική του αφηρημένου εξπρεσιονισμού (abstract).
 

Μετά από επιτυχείς παρουσιάσεις στη Γερμανία, η έκθεσή του στην πόλη μας είναι η πρώτη στην Ελλάδα, με επόμενη παρουσίαση των έργων του στη Θεσσαλονίκη.

Έναρξη έκθεσης, Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011.  

Έργα απο την έκθεση:

Άρθρο: Nίκος Κανέλλος

Συνήθως όταν οι διπλωμάτες δεν σιωπούν, αναδεικνύουν, με τα χρόνια , τις πολύτιμες αναμνήσεις τους.

Έτσι η προσπάθεια, η άποψη, η συνεισφορά έχει συμβολικό χαρακτήρα. ¨Όλα μέσα μου είναι μια γλυκιά προσμονή, μια ανάλαφρη ελπίδα,. Το χρώμα , οι σκιές, τα βαριά βλέμματα…η επιστοφή στη Ελλάδα…

Ν.Κανέλλου, Το ταινάκι, 1999, λάδι σε μουσαμά, 46Χ55 c.m. 

Αμπελάκια, Αργυρόκαστρο, Νέα Υόρκη, Nobel, Albertus, Mir, Laly…Joeguin, Blondie, B;olow, Paix, Nice…

Τι είναι όλα αυτά, ζωγραφική, χρώματα, ψυχή, γενναιότητα, συνβιβασμοί…   

Ένας κόσμος  γεμάτος χρώματα, χαρά και αισιοδοξία. Το αυθόρμητο παιχνίδι, ο πλούτος και η μάγια των αμέτρητων χρωματικών τόνων του κόκκινου του μπλε και του πράσινου. Η πασμώδης επιφάνεια, η βιασύνη της χειρονομίας και τα χρωματικά παιδία που διαγράφονται μέσα στις εικόνες αποκαλύπτουν τα « πολύχρωμα όνειρα», τα όνειρα του καλλιτέχνη. Αυτή είναι η Ζωγραφική του Νίκου Κανέλλου. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί το χρώμα όχι σαν περιγραφικό στοιχείο αλλά σαν μέσω έκφρασης.
 

Ν. Κανέλλος, Νίκος, λάδι σε μουσαμά, 65Χ54 c.m.

Ν.Κανέλλος, To δένρο, λάδι σε καμβά, 41Χ33 c.m.

Απλοποιεί και εμπλουτίζει τις εικόνες με στοιχεία που παρουσιάζουν τόπους επιθυμητούς.. Η αρχική ιδέα στη δημιουργία αυτών των εικόνων μπορεί να έχει σχέση με τον αμερικανικό εξπρεσιονισμό του μεταπολέμου αλλά περισσότερο με τη μαγεία και την παιδική απλότητα του Paul Klee. O Κανέλλος παραβιάζει την ορθότητα της προοπτικής απεικόνισης και διάταξης των αντικειμένων υπέρ μιας φαινομενικής αυθόρμητης οργάνωσης του ζωγραφικού χώρου. Το βλέμμα του διαπλάθεται από το άδηλον. Βλέμμα σφραγισμένο από το «μένος της αθωότητας» και την αναμονή του ανέλπιστου. Η μικρή νότα μελαγχολικής διάθεσης που αποπνέουν κάποια από τα έργα του συνδέεται περισσότερο με τις παιδικές αναμνήσεις του καλλιτέχνη για εννέα κόσμο που έχει χαθεί, για μια στιγμή ξέγνοιαστης παρελθοντικής πραγματικότητας και λιγότερο με το εικαστικό στίγμα της προσπάθειάς του.

Γιάννης Χριστάκης , Ιστορικός της Τέχνης Εικαστικός

Στην ίδια γραμμή (από τη συλλογή Artem): 

 

 

 

Oρ.Κος 2007, Oικισμοί, λάδι σε χαρτόνι, 15Χ20 c.m.

Ν. Γάδας, Cowboy, λάδι σε μουσαμά, 30X40 c.m.

 

 

 

Δ. Βόλνα, Ο ποδηλάτης ,ακρυλικό σε χαρτόνι,30x25cm

Θ. Χρήστου. Μορφές, λάδι σε μουσαμά, 21x14 c.m.

 

C. Nicolaou, Δεσμώτες, ακρυλικό σε καμβά, 30Χ40

K.F., Χωρίς  τίτλο, ακρυλικό σε καμβά, 40Χ50 cm

 

Aρθρο: Υπερρεαλισμος

Μασόν Αντρέ  (γεννήθηκε το 1869 στο Μπαλονύ –Τερέν της Γαλλίας και πεθανε το 1987, έδρασε στη Νέα Υόρκη)

ΜΑΣΟΝ ΑΝΤΡΕ , Λαδοπαστέλ και άμμος σε μουσαμά

Το κλειδί για την κατανόηση του έργου του είναι κρυμμένο στις διαφορές  του από το έργο των σύγχρονών του και όχι μονό των υπερρεαλιστών.

Ο ζωγράφος εξηγούσε ότι δεν άρχιζε έχοντας μια εικόνα ή ένα σχέδιο στο μυαλό του, αλλά βασιζόμενος στην ενόρμηση που οδηγούσε από τα μεμονωμένα σημάδια στην ολοκληρωμένη σύνθεση.Την δεκαετία του 1930 παρουσίασε την τεχνική του στον Ανρί Ματίς (1869-1954), ο οποίος ακολουθούσε διαμετρικά αντίθετη προσέγγιση, λέγοντας ότι ξεκινά με αφετηρία ένα ορισμένο μοτίβο. αλλά ώσπου να τελειώσει, έχει απομακρυνθεί τόσο, ώστε δεν θυμάται πιο ήταν το αρχικό θέμα του…

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, η Νέα Υόρκη έγινε για ένα διάστημα κέντρο του υπερρεαλισμού με τη συμβολή και της γκαλερί «Art of this Century» της Πέγκι Γκούγκενχάιμ. Ο αυτοματισμός του Μασόν εκείνης της περιόδου επηρέασε τους αφηρημένους  εξπρεσιονιστές, ωθώντας τους  να χρησιμοποιήσουν το σχήμα και δευτερευόντως το χρώμα ως  μέσον έκφρασης του υποσυνειδήτου, ανεξάρτητα από την ύπαρξη  ή μη συγκεκριμένου θέματος... (C)18\1\2011 ARTEM.GR

Έργα απο τη συλλογή Αrtem:

Ζάχος Σ., Νάουσα 2002, λάδι σε κόντρα πλακέ, 100Χ6cm

Ν. Γάδας, "Aεροφωτογραφία", ακρυλικό σε μουσαμά, 30X40cm

 

Αρθρο: ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

«Ψείρες στις μπούκλες της ζωγραφικής», αποκαλούσε τους κριτικούς ο Τέννυσον, «αλογόμυγες που εμποδίζουν το άλογο να οργώσει» ο Τσέχωφ, «λέπρα των γραμμάτων» ο Φλωμπερ, «ευνούχους σε χαρέμι –που ξέρουν πώς γίνεται, αλλά είναι ανίκανοι να το κάνουν οι ίδιοι», ο Μπερναρντ Σω.

Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω ο  Ε.Π. Παπανούτσος, στο βιβλίο του «Το δίκαιο της πυγμής», γράφει:
«Ο Κριτικός της τέχνης.
Η απόκρουση των δικαιωμάτων της κριτικής να διατυπώνει τη γνώμη της για την αξία τω έργων τέχνης και για την καλλιτεχνική φαντασία, ούτε θεωρητικά θεμελιώνεται ούτε από την πράξη επιδοκιμάζεται. Γιατί αν είναι σωστό το επιχείρημα ότι μόνο ο ζωγράφος μπορεί να εκτιμήσει και να βαθμολογήσει τη ζωγραφική, ο ποιητής την ποίηση, ο μουσικός τη μουσική κ.τ.λ.  τότε οι καλλιτέχνες πρέπει να επικοινωνούν μόνο με του ς ομότεχνούς τους. Προς αυτούς να απευθύνονται και αποκλειστικά για αυτούς να δημιουργούν. Αυτό (θα το ξέρουν και από προσωπική πείρα) και για τους ίδιους θα ήταν πολύ επικίνδυνο, γιατί οι καλλιτέχνες ούτε για την επιείκεια, ούτε για την αμεροληψία τους διακρίνονται  όταν εκφράζουν γνώμη για τους συναδέλφους τους, και ολέθριο για τη γενικότερη σημασία του πνευματικού τους δημιουργήματος. Έτσι θα αποξενωθούν από τη κοινωνία που περιμένει τροφή και τρυφή από τις καλές τέχνες και είναι έτοιμη να αμείψει  υλικά και ηθικά όσους τη διακονούν με πίστη και αυταπάρνηση. Η γέφυρα που ενώνει το ζωγράφο  και τον κάθε καλλιτέχνη με το κοινωνικό σώμα είναι ο κριτικός  που ερμηνεύει και κάνει προσιτά τα μηνύματά του στους πολλούς. Αυτό προσφέρει και μια άλλη εξαιρετικά χρήσιμη στο δημιουργό υπηρεσία, του μεταφέρει τον αντίλαλο που έχει στο φιλότεχνο κοινό το έργο του.  Χωρίς τον κριτικό η πολύτιμη αυτή επαφή δεν μπορεί να υπάρξει, ή να διατηρηθεί στη σωστή της γραμμή…»

Δράσεις: ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Αrtem 2011

Καλή και δημιουργική χρονιά!


Δείτε την ηλεκτρονική έκδοση του εφετινού συλλεκτικού ημερολογίου της Artem, αφιερωμένου στα 100 χρόνια από την κοίμηση του συγγραφέα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

by Apostolos Iosifidis (editor)
ggverias@gmail.com (c) Απόστολος Ιωσηφίδης /ΤέΧΝΗς Χ-art-ή/ί/ύ-σεις (see also http://artemnotes.blogspot.com/search/label/Δράσεις)

Άρθρο: Με στόχο την τέχνη της ζωγραφικής (Γ')

Νίκος Σιδηρόπουλος
ΜΕΡΟΣ  Γ΄

Θ.Χρήστου, λάδι σε μουσαμά  60Χ120cm

Μπαίνοντας  στην περιοχή του αφηρημένου κινδυνεύεις  να εικονίσεις το αδιάφορο, το απροσδιόριστο. Μια βίδα ενδιαφέρει για την συνοχή ενός μηχανήματος, όχι όμως και τον ζωγράφο. Και μια μηχανή (το Βοστόκ της Φλώρας μας) κινεί τον θαυμασμό μας, όχι όμως τον καλλιτεχνικό. Δεν μπορείς να δώσεις τις τρεις διαστάσεις σε ένα πορτραίτο με την ίδια ευκολία που τις δίνει ο γλύπτης ή ο αρχιτέκτονας. Δεν θα επιδιώξεις να δώσεις την οργή στην μορφή που φιλοτεχνείς, βάζοντας το μοντέλο σου να γελά. Και ούτε, κάτω από το φώς της ημέρας, θα αρνηθείς το πράσινο στο φύλλωμα των ανοιξιάτικων δέντρων και το χρυσό, στον δίσκο του Ήλιου,  μεταθέτοντας ας πούμε, τους χρωματισμούς! Γιατί θα γίνεις καταγέλαστος. Έχει τα ορόσημά της η ζωγραφική, που το δρασκέλισμά τους μπορεί να οδηγήσει το επίτευγμα σου στα σαλόνια των αδαών κατόχων του πλούτου εσύ όμως δεν θα ανέβεις ποτέ στην λαϊκή συνείδηση και θα θεωρείσαι ο άνθρωπος των ολίγων και των μπανάλ. Και, για να κλείνουμε, θα επιδιώξει ο καλλιτέχνης να βρει τους στόχους του, δίνοντας ένα έργο άρτιο, καλό ή αριστουργηματικό, μόνο όταν εναρμονίσει το ειδικό με το ιδεατό, φτάνοντας στο ιδεώδικο – ένα συνταίριασμα του αντικειμενικού (ο έξω κόσμος) με το υποκειμενικό (τον μέσα, ψυχοπνευματικό κόσμο). Αν θα θελήσει να φτάσει ή και να ξεπεράσει ένα Ραφαήλο, ένα Τισιάνο, ένα Δελακρουά, ένα Ρούμπενς, ένα Ουτριλό, ένα Γκωγκέν! Δεν θα θυσιάσει την ουσία των πραγμάτων (το δυνάμενο να είναι έτσι μόνον) στο όραμά του να του (να είναι μόνον ως εγώ το επιθυμώ) αλλά επάνω στο αντικείμενο θα δώσει την μορφή που ο λόγος, οραματίζεται.

Αλλιώτικα θα καταστεί ένας εκκεντρικός θηρευτής «του επιπλέον φωτός» του κόσμου του παράδοξου, των ανέκφραστων μορφών, των χρωματισμών που αντιφάσκουν με την πραγματικότητα. Δεν θα έχει στόχο του το μηχανικό δόσιμο της αντικειμενικότητας – γιατί τότε θα έχουμε μια φωτογραφία. Μα, θα τιθασεύσει την φαντασία του προς το συγκεκριμένο, το «ψαυόμενο», κάτω από την δική του οπτική γωνία. Όταν βρεθούμε – υποθέτω – μπροστά σε έναν πίνακα που έχει ανάγκη υποσημείωσης για να εξηγηθεί και λέει «ελάφι στην έρημο» και εσύ ψάχνεις μάταια, μέσα στο κατακόκκινο χρώμα (που είναι η έρημος) να δεις το ελάφι και αντί τούτου βλέπεις μόνο κάθετες, πλάγιες, οριζόντιες και χιαστί γραμμές (το ελάφι), θα αναλογιστείς όχι χωρίς ένα χαμόγελο αποδοκιμασίας, όχι απλά τι γυρεύει και πώς μπορεί να επιβιώσει ελάφι στη Σαχάρα, αλλά αν δεν έχει κατακυριαρχήσει το παρανοϊκό επί του νοητού και αν δεν αποτελεί ασέβεια προς κάθε νοήμονα αυτή η θολοκαρικατούρα. Έχει την ηθική της η ζωγραφική που εσύ, δεν έχεις δικαίωμα να παραβιάσεις! Αν δώσεις έναν πιτσιρικά ολόγυμνο να κατουρά, έκανες καλλιτέχνημα. Αν όμως απεικονίσεις έναν άνδρα στην ίδια σκηνή, τότε είσαι αχρείος. Πέρα από αυτές τις βασικές αλήθειες δεν είναι δυνατό να συναντήσεις τον εικαστικό εκφραστή της καθιερωμένης και αναλλοίωτης «ηθικής της πραγματικότητας». Πέρα από αυτές θα συναντήσεις την ασημαντότητα στο ρόλο του καλλιτεχνικού μπαγαπόντη, όπως είναι στην ουσία ο κάθε αυτόκλητος κινηματίας της νέας τεχνοτροπίας, ο απεικονιστής του παρακμασμένου κόσμου του πλούτου και της άγνοιας, που τον χρηματοδοτεί.